Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 3 czerwca 2024
w Esensji w Esensjopedii

Helena Sekuła
‹Siedem diabłów dziadka Osiornego›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSiedem diabłów dziadka Osiornego
Data wydania1974
Autor
Wydawca Iskry
SeriaEwa wzywa 07…
Gatunekkryminał / sensacja / thriller
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl

PRL w kryminale: Urka, szlamiarz i sikor
[Helena Sekuła „Siedem diabłów dziadka Osiornego” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
W połowie lat 70. ubiegłego wieku Helena Sekuła była już uznaną autorką „powieści milicyjnych”. Jej kolejne książki szybko znikały z półek, wyróżniając się na tle dzieł wielu innych twórców tego gatunku wielowątkową fabułą i ciekawie zarysowanym życiem obyczajowym rosnącej w siłę Polski Ludowej epoki Edwarda Gierka. „Siedem diabłów dziadka Osiornego” jest tego najlepszym przykładem.

Sebastian Chosiński

PRL w kryminale: Urka, szlamiarz i sikor
[Helena Sekuła „Siedem diabłów dziadka Osiornego” - recenzja]

W połowie lat 70. ubiegłego wieku Helena Sekuła była już uznaną autorką „powieści milicyjnych”. Jej kolejne książki szybko znikały z półek, wyróżniając się na tle dzieł wielu innych twórców tego gatunku wielowątkową fabułą i ciekawie zarysowanym życiem obyczajowym rosnącej w siłę Polski Ludowej epoki Edwarda Gierka. „Siedem diabłów dziadka Osiornego” jest tego najlepszym przykładem.

Helena Sekuła
‹Siedem diabłów dziadka Osiornego›

EKSTRAKT:60%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułSiedem diabłów dziadka Osiornego
Data wydania1974
Autor
Wydawca Iskry
SeriaEwa wzywa 07…
Gatunekkryminał / sensacja / thriller
Zobacz w
Wyszukaj wMadBooks.pl
Wyszukaj wSelkar.pl
Wyszukaj wSkąpiec.pl
„Siedem diabłów dziadka Osiornego” (1974) ukazało się jako sześćdziesiąty siódmy zeszyt cyklu „Ewa wzywa 07…” i czwarty – po podpisanym nazwiskiem Turbacz „Świeczniku Maurów” (1969), „Śladzie rękawiczki” (1972) i „Kartce z notesu” (1973) – napisany przez Helenę Sekułę. To był okres jej najintensywniejszej współpracy z wydawnictwem Iskry, chociaż nie zaniedbywała również konkurencyjnego Czytelnika, wydając w tym czasie – mam na myśli pierwszą połowę lat 70. XX wieku – w ich serii „Z jamnikiem” trzy książki: „Orchidee z ulicy Szkarłatnej” (1971), „Pierścień z krwawnikiem” (1973) oraz „Piątą barwę asa” (1975). Jak widać, pracowała wydajnie, skutecznie ścigając się na ilość z takimi tuzami „powieści milicyjnej”, jak Anna Kłodzińska, Jerzy Edigey czy Zygmunt Zeydler-Zborowski, którzy także rok w rok dostarczali swoim wielbicielom prozatorską pożywkę.
A jak było z jakością? Oj, to już bardzo różnie! Na szczęście „Siedem diabłów…” wypada przyzwoicie.
W piętrowej willi na ulicy Kryształowej, niedaleko stołecznego centrum, zostało popełnione morderstwo. Ofiarą padła czterdziestotrzyletnia Czesława Antoniak – wynajmująca mieszkanie na pierwszym piętrze, kobieta niezamężna i samotna, pracująca jako urzędniczka w dziale zaopatrzenia firmy budowlanej „Tempo”. Jej ciało znalazła (współ)właścicielka domu, Nela Oziemkowa, szatniarka w restauracji hotelu „Wodnik”, która o piątej rano wróciła z nocnej zmiany. Od razu przykuły jej uwagę dwie nietypowe rzeczy: furtka, która nie była zamknięta na klucz, oraz zwalona balustrada balkonowa i stratowana rabatka z różami. Nie od razu jednak pomyślała, że stało się coś złego. Dopiero po paru godzinach, gdy odespała noc, pofatygowała się na górę, aby zmyć przebywającej na zwolnieniu chorobowym sublokatorce głowę. I zastała ją nieżywą – w jedwabnej piżamie, w połowie siedzącą, w połowie leżącą na fotelu. Bez śladów krwi, za to z ciemnosiną pręgą poniżej nasady włosów.
Jak potem stwierdził lekarz milicyjny – w to miejsce zadano denatce cios, który zmiażdżył jej stos pacierzowy i przerwał rdzeń. Śledztwo obejmuje kapitan Grzegorz Czarnota, który w momencie pojawienia się na arenie wydarzeń staje się także narratorem opowieści. Jest sumiennym gliną, ale ma też świadomość, że popełnia błędy. I tym razem też by taki popełnił, gdyby nie spostrzegawczość asystującego mu technika kryminalistycznego Leszka Biernata, który dostrzegł, że jeden ze srebrnych pierścionków na palcu ofiary posiada… brylantowe oczko. I tu rodzi się pierwsze pytanie: jakim cudem urzędniczkę w państwowej firmie stać było na taką kosztowność? I od razu drugie: skoro, jak sądzi Czarnota na podstawie pozostawionych śladów, Antoniak padła przypadkową ofiarą napadu rabunkowego, dlaczego złodziej nie zabrał ze sobą precjozów? I trzecie: co robią w pokoju zamordowanej przykrojone równiutko w kształcie prostokąta przypominającego banknoty strony z wcale nie poczytnej gazety „Życie Gospodarcze”?
Tropów, którymi można podążyć, jest więc sporo, ale tak naprawdę kapitan MO wcale nie ma się z czego cieszyć, ponieważ prowadzą one w zupełnie różne strony. W każdym razie zaczyna się szeroko zakrojone śledztwo, którym objęte zostaje nie tylko przedsiębiorstwo budowlane „Tempo”, ale i kilka innych zakładów. Najciekawszy ślad, wskazany przez milicyjnego psa, prowadzi jednak na dalekie przedmieścia Warszawy – do dobrze znanego funkcjonariuszom złodzieja Zenona Osiornego, który, jeśli można tak powiedzieć, odziedziczył „zawód” nie tylko po ojcu, ale przede wszystkim po znanym już przed wojną dziadku Michale. Podejrzewany przez Czarnotę Zenon jest jednak charakterny i nie dość, że nie zamierza do niczego się przyznawać, to na dodatek nie ma w ogóle najmniejszej ochoty rozmawiać z MO. To może ściągnąć na niego kłopoty, ale z drugiej strony w jeszcze większą konfuzję wpędza kapitana, który ma pewne podejrzenia, ale bez zeznań Osiornego nie jest w stanie ruszyć z miejsca.
Efekt tego zapętlenia może być taki, że milicja nigdy nie rozwikła sprawy. Dobra… ale chyba w to nie wierzycie? Ludowe służby miałyby pozostać bezradne wobec bezwzględnego zabójcy? Nic z tych rzeczy! Nie dość, że Czarnota doprowadzi dochodzenie do szczęśliwego finału, to po drodze – z pomocą kolegów ze służby – rozwiąże jeszcze kilka innych spraw. Takie były w końcu prawa rządzące „powieścią milicyjną”. Tu nie było miejsca na partaninę czy złych funkcjonariuszy. Dobrze jednak, gdy przy okazji autor potrafi zgrabnie poukładać wszystkie elementy, a tak jest właśnie w tym przypadku. Helena Sekuła wrzuciła do jednego worka i przestępców gospodarczych, i obyczajowych, nie zapominając również o honornych złodziejach, a nawet przemycając pewne głębsze diagnozy społeczne, niekoniecznie chwalebne dla peerelowskich władz. Dodać należy także, że pisząc „Siedmiu diabłów…” autorka wykorzystała swą fachową wiedzę z czasów pracy w Komendzie Głównej MO, robiąc czytelnikom wykład z gwary więzienno-przestępczej. Ciekawe kto jeszcze dzisiaj wie, co oznaczają takie słowa, jak „urka”, „szlamiarz” czy „sikor”?
koniec
19 marca 2020

Komentarze

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Marzenia skrojone na miarę
Joanna Kapica-Curzytek

3 VI 2024

„Odlecieć jak najdalej” jest powieścią obyczajową, której akcja rozgrywa się w latach 60. XX wieku. Młodzieńcze marzenia boleśnie konfrontują się tutaj z twardymi realiami Polski za żelazną kurtyną.

więcej »

Mała Esensja: Wspaniałe czasy, które warto lepiej poznać
Marcin Mroziuk

1 VI 2024

W „Od morza do morza” autorzy przedstawiają młodym czytelnikom najważniejsze wydarzenia i osiągnięcia epoki Jagiellonów. Co istotne, większość opowiadań jest na jeszcze wyższym poziomie literackim niż w pierwszym tomie cyklu „Zdarzyło się w Polsce”.

więcej »

PRL w kryminale: Geniusz prowokacji
Sebastian Chosiński

31 V 2024

Skoro nowelę „Cień” Aleksandra Ścibora-Rylskiego postanowił sfilmować Jerzy Kawalerowicz, mający już wówczas znaczącą pozycję w peerelowskiej kinematografii dzięki ekranizacji „Pamiątki z Celulozy” Igora Newerlego, musiało być w niej coś intrygującego. I rzeczywiście: ta historia, rozpięta pomiędzy wydarzeniami czasu okupacji i współczesnością (w kontekście połowy lat 50. XX wieku), zaskakuje dramatyzmem i czyhającą za każdym załomem zagadką.

więcej »

Polecamy

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie

Stare wspaniałe światy:

Poetycki dinozaur w fantastycznym getcie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza wojna... czasowa
— Andreas „Zoltar” Boegner

Wszyscy jesteśmy „numerem jeden”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Krótka druga wiosna „romansu naukowego”
— Andreas „Zoltar” Boegner

Jak przewidziałem drugą wojnę światową
— Andreas „Zoltar” Boegner

Cyborg, czyli mózg w maszynie
— Andreas „Zoltar” Boegner

Narodziny superbohatera
— Andreas „Zoltar” Boegner

Pierwsza historia przyszłości
— Andreas „Zoltar” Boegner

Zobacz też

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.