W XVI w., w okresie szczytowego rozwoju imperium osmańskiego, Sulejman Wspaniały zamierzał uczynić ze Stambułu wierne odzwierciedlenie swojej potęgi, wyraz triumfu islamu nad chrześcijaństwem. Wzniósł najwspanialsze na świecie osmańskie meczety. Turcy, Grecy, Ormianie i Żydzi żyli tam zgodnie dzięki autorytetowi władzy, która wszystkim potrafiła narzucić poszanowanie osób i praw. Cechy zapewniały mieszkańcom dobrobyt, a wspólnoty religijne pozwalały im żyć wiarą, kultywować tradycje i korzystać z przywilejów. Stambuł  był miastem fascynującym, które zachodni podróżnicy z entuzjazmem opiewali w swoich tekstach i chwalili na równi z najpiękniejszymi miastami Europy.