Kiedy długo mieszkamy w jakimś miejscu, to z czasem, w wyniku monotonii codziennego oglądania tych samych widoków, zatracamy wrażliwość widzenia otaczającego nas świata. Codzienna rutyna zaciera w nas świeżość spojrzenia, jaką mamy znalazłszy się w nowym otoczeniu. Śląsk nie jest dla mnie nowym miejscem, aby jednak zacząć rozumieć to miejsce, potrzebowałem dużo czasu. W miarę upływu lat Śląsk stawał się dla mnie coraz bardziej fascynujący. Spędzając tu całe swoje dorosłe życie, dawno zweryfikowałem ów ignorancki stereotyp, jaki powiela się o nim tu i ówdzie, bez zadania sobie trudu bliższego zrozumienia tego miejsca. Śląsk jest dla mnie przede wszystkim magiczny.

Teraz, kiedy wygaszono jego wielkie piece, umiera jego stare industrialne serce. Na scenie wielkiego spektaklu historii, który rozgrywał się tu w przeszłości, pozostały jedynie resztki dawnych, nierozebranych jeszcze do końca dekoracji. Zarówno tych starych, z żeliwa i cegły, jak i tych nowszych, z betonu i stali.

Z niechęci do oglądania nowego, jałowego i pustego świata z dominującym blichtrem marketów, – zrodziła się moja potrzeba cofnięcia się w czasie, do przełomu XIX i XX wieku. Był to dla Śląska okres wielkich przemian. Rodziły się i upadały fortuny wielkich śląskich przemysłowców. To wtedy powstał swoisty świat z cegieł. Tropem, który skutecznie zaczął mnie wieść przez minione dziesięciolecia, stała się właśnie ceglana architektura. To ona, jak genetyczny kod, najtrwalej przechowała widoki z przeszłości. Dekoderem moich poszukiwań stała się fotografia, technika najbardziej przydatna w rejestrowaniu nawet najdrobniejszych okruchów rzeczywistości. Aby pokonać barierę czasu, postanowiłem „poodzierać” fotograficzne obrazy architektury z narzuconego jej przez lata kostiumu wszelkich atrybutów współczesności: szyldów, anten satelitarnych, kabli, neonów, reklam i samochodów. Spod warstwy współczesnego kostiumu wydobyte zostały obrazy niezwykłych budowli – ujmujące czystością formy, logiką proporcji, wyrafinowaną estetyką, swoistym pięknem. Jednocześnie zaczęła z nich emanować zapomniana atmosfera Śląska sprzed stu lat.

Prezentowane na wystawie obrazy z założenia nie miały być obiektywną rejestracją. Nie aspiruję do roli wiernego dokumentalisty. Chciałem przekazać inną prawdę. Prawdę o moich wewnętrznych doznaniach i emocjach, jakie towarzyszyły mi, kiedy oglądałem śląski świat z cegieł.

Moje cybergrafie to subiektywnie przekształcone obrazy realnej rzeczywistości.
– Ryszard Czernow