Wydana w 1869 roku „Szkoła uczuć” (franc. „L’Éducation sentimentale”) jest trzecią – po „Pani Bovary” i „Salammbo” – powieścią w dorobku Gustave’a Flauberta, nie tak może głośną, jak „Pani Bovary”, lecz bez wątpienia przewyższającą swą sławną poprzedniczkę pod względem artystycznej dojrzałości i powieściowego nowatorstwa. Jeśli nazywa się Flauberta wynalazcą nowoczesnej powieści europejskiej – jako pierwszy wskazał tę jego rolę Marcel Proust – to właśnie za sprawą, w pierwszym rzędzie, „Szkoły uczuć” – tej historii moralnej „pewnego młodzieńca” (Fryderyka Moreau), ukazanej z iście Flaubertowskim mistrzostwem obserwacji, konstrukcji i stylu na tle burzliwych dziejów Francji w latach 1848-1851, będącej oryginalną wariacją na temat znanego gatunku Bildungsroman. „Szkoła uczuć” była dotąd znana w Polsce w przekładzie Anieli Micińskiej, wznawianym stale od dziesięcioleci, który – w konfrontacji z oryginałem – pozostawia sporo do życzenia. Nowy przekład Ryszarda Engelkinga – znanego już, m.in., jako autor doskonałego nowego przekładu „Pani Bovary” – jest więc nie tylko ponowną próbą przekładu arcydzieła, ale też, po prostu, niezbędną interwencją i korektą, która pozwoli polskiemu czytelnikowi bardziej się zbliżyć do zamysłu autora i pełniej odczuć smak jego prozy.