„The Lyric” album pierwitnie wydany w 2006 roku, obecnie wznowiony nakładem wytówrni Blue Note.

Przesłuchując ponownie album „The Lyric” na potrzeby jego ponownego wydania przez wytwórnię Blue Note, jestem zaskoczony stałością moich odczuć co do zawartości tego albumu. Stacey z zespołem brzmią wspaniale!

I chociaż na naszych kolejnych albumach wydanych przez wytwórnię Blue Note/EMI, tj. „Breakfast On the Morning Tram„ oraz „Raconte-Moi” powracamy do brzmień gitarowych, to jednak ten album stanowił zapowiedź bardziej otwartego i spontanicznego brzmienia naszych ostatnich nagrań i występów na żywo.

Zawsze wybieraliśmy przede wszystkim ludzi, nie instrumenty, dlatego też, kiedy Colin Oxley postanowił odejść z zespołu, my zamiast poszukiwać kolejnego gitarzysty, poprosiliśmy Matta Skeltona, aby zastąpił Colina. Przejście od „ciasnego” brzmienia z dwoma instrumentami strunowymi i bez perkusji do tylko jednego instrumentu strunowego i perkusji błyskawicznie stworzyło nam bardziej otwarte i elastyczne warunki tworzenia muzyki. Precedensem, który natychmiast przychodzi na myśli była sytuacja, kiedy Gene Gammage a później Ed Thigpen dołączyli do trio Oscara Petersona, aby zająć miejsce Herb Ellis.

Jednak zmiana ta to coś więcej aniżeli tylko uzupełnienie składu o perkusistę i odejście gitarzysty. Matt dołączył do zespołu jako bardzo dojrzały i oryginalny perkusista. Wniósł do zespołu doświadczenie w pracy w rozmaitych kontekstach muzycznych zasiadając przy perkusji. Zarówno na tym albumie, jak i na kolejnych, Matt tworzy nie tylko rytmiczne brzmienie, ale także bardzo barwną i emocjonalną koncepcję. Doskonałym przykładem jego umiejętności tworzenia konturu i dramatyzmu jest utwór pt. „I Got Lost In His Arms”. Podobnie jak Jeff Hamilton, Matt wnosi jednocześnie ruch i bezruch do ballady, której nie sposób poddać analizie. To czysta muzyka.

Nasz wieloletni współpracownik – David Newton, gra na tym albumie na fortepianie. Album ten miał być jego ostatnią wspólną produkcją ze Stacey i ze mną, po nagraniu sześciu poprzednich albumów dla wytwórni Candid. I chociaż na tym albumie wykonuje mniej kawałków solowych aniżeli na własnych albumach Stacey (w zasadzie to na własnej płycie chciałem zarezerwować trochę miejsca dla samego siebie), to jednak jego brzmienie charakteryzuje styl i delikatność, za którą jest słusznie chwalony i w sposób doskonały wzbogaca harmonię i charakter tego albumu. Wystarczy na przykład posłuchać, jak tworzy nastrój w utworze „What Are You Doing The Rest Of Your Life?”.

Tworząc album chcieliśmy wybrać repertuar wystarczająco silny lirycznie, aby mógł unieść muzyczne aranżacje. Zarówno dla Stacey, jak i dla mnie liryka stanowi centrum naszych muzycznych koncepcji. Pracując nad aranżacją, zaczynamy od liryki. Jaki nastrój tworzy utwór? Czy są jakieś różne warstwy znaczeniowe, które chcemy uwypuklić? Naszym zadaniem jest wówczas nijako „ubranie” liryki w oprawę muzyczną, która potęguje znaczenie. Filozofia ta przyświeca także partiom solowym. Instrumentalista opowiada wówczas historię przekazywaną przez utwór bez użycia słów.

Po latach wspólnej pracy ze Stacy nad słowami i muzyką (osobiście karierę muzyczną w tej dziedzinie zacząłem jako chórzysta), zainteresowałem się wykorzystaniem nabytych wcześniej umiejętności do tworzenia liryki, która nie miała jeszcze melodii, tj. pisaniem tekstów. W roku 2006, złożyłem Kazuo Ishiguro propozycję współpracy przy pisaniu tekstów dla Stacey. Dzięki jego umiejętności tworzenia charakteru i atmosfery poprzez słowa oraz biorąc pod uwagę to, że rozumiał Stacey, czułem, że on lepiej niż ktokolwiek inny będzie w stanie „włożyć słowa w jej usta”. To moje głębokie uczucie do tekstów sprawiło, że wyobrażałem sobie, że mógłbym poszerzyć swoje horyzonty i robić coś więcej niż tylko aranżować, czyli komponować. Współpraca ta, która trwa do dnia dzisiejszego, zaowocowała wydaniem przez wytwórnię Blue Note debiutanckiego albumu Stacey pt. „Breakfast On The Morning Tram”, na którym znajdują się cztery z naszych utworów napisanych specjalnie dla Stacey. Na kolejnym albumie Stacey wydanym przez wytwórnię Blue Note, pt. „Raconte-Moi” znajduje się kolejny z moich utworów napisany wspólnie z Camille D’Avril.

Mógłbym zatem powiedzieć, że to właśnie album „The Lyric” dał mi całkowitą pewność co do tego, że szczególny głos Stacey powinien stanowić centrum moich twórczych wysiłków oraz że powinienem zacząć pisać teksty.

Nie mogę nie napisać kilku słów o Stacey. Teksty są samym sercem naszych piosenek i Stacey dociera do tego serca. Jej frazowanie, dykcja i brzmienie są tak subtelnie silne, że słuchający ma wrażenie, że jest świadkiem intymnych zwierzeń złamanego serca. Byłem świadkiem niezliczonej liczby magicznych chwil na scenie oraz w studio, gdzie czas i miejsce znikają a jedyne, co pozostaje to głos Stacey i czyste emocje. Nie umiem naprawdę tego wszystkiego opisać, a co dopiero wyjaśnić, dlatego pozostanę przy określeniu „alchemia”.

Teraz, kiedy minęło już pięć lat od nagrania albumu „The Lyric”, jestem dumny, że mogę przedstawić odświeżoną jego wersję w sytuacji, kiedy wydaje mi się, że nieco lepiej rozumiem, jak ważne miejsce album ten zajmuje w katalogu Jim Tomlinson – Stacey Kent.