Po udanej kradzieży fortuny w złotych sztabkach ze ściśle strzeżonego palazzo w Wenecji, wydaje się, że członkowie gangu Charlie Crockera (Mark Wahlberg) są bezpieczni. Okazuje się jednak, że to pozory. Jeden z członków gangu - Steve (Edward Norton) postanawia zgarnąć łup dla siebie i pozbyć się niewygodnych współpracowników. Charlie poprzysięga zemstę. Do gangu dołącza wkrótce Stella (Charlize Theron), piękna specjalistka od otwierania sejfów. Razem podążają tropem zdrajcy, który ukrywa się w Los Angeles.

Rzadkość w dzisiejszych czasach: kino akcji, w którym najważniejsza jest jednak sprawnie poprowadzona intryga, a nie feeria efektów specjalnych. Największa w tym zasługa kapitalnej reżyserii F. Gary’ego Graya („Piątek”, „Desperatki”, „Negocjator”), która jak dotąd nie zawodzi. Trochę gorzej nie tyle ze scenariuszem, co z samymi dialogami – w filmie z Nortonem, Stathamem i starym Sutherlandem najlepsze kawałki dostają Seth Green i Mos Def. Ale bynajmniej nie zmienia to faktu, że tę włoską robotę odwalono na cacy. Nawet bardzo cacy.

Byłby to nawet niezły film, gdyby nie fatalne posunięcia obsadowe. Główny dramat muszą na sobie udźwignąć Mark Wahlberg i Charlize Theron, a to niesamowicie nieciekawa para aktorska - zwłaszcza Wahlberg ma twarz klasy 'dzisiaj zobaczysz, jutro zapomnisz'. Edward Norton oczywiście jest wielki jak zawsze, ale niestety z powodu zwrotów w fabule, których tu nie chcę ujawniać, strasznie mało jest go na ekranie. Cała fabuła filmu wymaga niestety sporo od aktorów, bo to komedia sensacyjna (bardziej to drugie) o złodziejach, którzy okradli złodziei. Żebyśmy poczuli sympatię do złodziei, nie wystarczy nam to, że ich też obrobiono - potrzebna jest jakaś ludzka rysa, coś intrygującego. A twarze Wahlberga i Theron są intrygujące jak książka telefoniczna.

Sympatyczne i przyzwoite oglądadełko na raz. Ładne pościgi samochodowe i niezła intryga sensacyjna. Ale absolutnie przede wszystkim pierwsza scena, gdy zaspana Charlize Theron odbiera telefon. 30 sekund i już nie było to zmarnowane wyjście do kina.

Doskonałe, bezpretensjonalne kino sensacyjne. Fabuła zrealizowana sprawnie i wartko, pomysłowa i dowcipna. Jedynym zgrzytem jest drewniana rola Wahlberga (bo Theron ratuje uroda), ale rekompensuje to barwna galeria postaci drugoplanowych ze Stathamem i Nortonem na czele. Kawał świetnej rozrywki.