Miało być jak w bajce. Wyjazd z matką do Stanów miał zapewnić 16-letniej Lilji spełnienie marzeń o dostatnim, normalnym życiu. Matka jednak wyjeżdża sama, zostawiając córkę w obskurnej, pozbawionej prądu norze, głodną i bez pieniędzy. Jedynym jej oparciem staje się jedenastoletni Wołodia, z którym włóczą się po mieście i wspólnie marzą o lepszym życiu. Lilja spotyka Andrieja, który zaprasza ją do Szwecji i obiecuje znalezienie pracy. Dziewczynka wsiada na pokład samolotu. Jednak Andriej jej nie towarzyszy.

Moodysson ma rzadką umiejętność łączenia realizmu i liryzmu w dzieła spójne, chwytające za serducho, piękne w sposób gorzki lub gorzkie w sposób piękny, jakkolwiek. Poetów i socjologów z założenia wiele dzieli, tymczasem Szwed wykazuje niezwykłe wyczucie w obu tych dziedzinach. Tylko pozazdrościć talentu. Jemu i przewspaniałej Oksanie Akinshinie, której Lilja jest jedną z najlepszych dziecięcych kreacji, jakie widziało kino w ostatnich latach.