Bezrobotny nauczyciel muzyki znajduje pracę w zakładzie poprawczym dla nieletnich jako wychowawca. Oszołomiony nieprzyjazną atmosferą, a zwłaszcza nieudolnymi próbami zaprowadzenie żelaznej dyscypliny przez dyrektora, postanawia zmienić życie wychowanków wprowadzając ich w czarodziejski świat muzyki...

„Nauczyciel z przedmieścia” spotyka „Młodych gniewnych” na „Stowarzyszeniu umarłych poetów”. Mówi „Wesprzyj się na mnie”, posyła „Uśmiech Mony Lizy”, po czym odgrywa „Symfonię życia” i „Koncert na 50 serc”. Jeśli jest w „Panu od muzyki” coś, czego nie było w którymś z wyżej wymienionych, to tylko wspaniała kreacja Gérarda Jugnota.

Zastanawia mnie jak tak przeciętne dzieło mogło dostać nominacje do Oscara. Fabuła jest wyraźnie wtórna do "Stowarzyszenia umarłych poetów" z zastąpieniem poezji, muzyką, przemiany bohaterów nie do końca wiarygodne, rozwiązania fabularne przewidywalne, a galeria postaci bardzo sztampowa. Film doskonale nijaki.