Młoda rozwiedziona kobieta rozpoczyna nowe życie. Wraz z córką przeprowadza się do nowego mieszkania. Pragnie zapomnieć o nieudanym małżeństwie i poświęcić się wychowaniu dziecka. Jednak niespodziewanie dom zdaje się ożywać: wydaje tajemnicze odgłosy, pojawiają się dziwne zacieki czarnej wody i zdarzają dziwne wypadki.

Zabawne, że prawie wszyscy rodzimi pismacy wystawiają temu filmowi dobre recenzje tylko dlatego, że wyreżyserował Salles, przepisał Yglesias, skomponował Badalamenti, zagrali Connelly, Postlethwaite i Roth, a masażystą na planie był Chico de Bergerac. Wszystko pięknie, ale po co marnować talenty tylu zdolnych artystów na opowiedzenie po raz 147 tej samej historii? „Dark Water: Fatum” jest kopią „Dark Water” Nakaty, który z kolei był kopią „Nie oglądaj się teraz” i wcześniejszych „Ringów” tego samego Nakaty, które z kolei były kopią… Itd., itp. Żeby to jeszcze, nie mówiąc już o straszeniu, chociaż w napięciu potrafiło przytrzymać, ale większych emocji doświadczam wdeptując przez nieuwagę w kałużę.

Nie oglądałem japońskiego pierwowzoru więc nic nie miałem zaspojlowane - i może dlatego nie widziałem fastryg, którymi japońską opowieść przyszyto do amerykańskich realiów, które tak mi przeszkadzały w "Ringu". A może Selles po prostu jednak zrobił to zgrabniej? W każdym razie, amerykańskie "Dark Water" świetnie ogląda się bardziej jak psychologiczny thriller niż jak typowy horror z gotyckim zamczyskiem. Co do aktorstwa, Connelly jak Connelly, ale Tima Rotha nominowałbym do drugoplanowego Oscara.

Jeden z bardziej nieamerykańskich amerykańskich filmów ostatnich lat, u którego ta nieamerykańskowatość jest raczej wadą niż zaletą. Muszę przyznać, że całkiem nastrojowy był to seans, ale jedynym reżyserem, którego mogę wielbić za sam nastrój, jest David Lynch. W "Dark Water: Fatum" rzecz wygląda tak, że cały czas jest napięcie albo raczej oczekiwanie na coś niezwykłego. Problem w tym, że to oczekiwanie zostaje do napisów końcowych. Ciężko bowiem potraktować oczywistość jako coś niezwykłego. Godnych polecenia jest tylko parę ładnych kadrów i idealnie gburowaty Postlethwaite. Ale tych maszerujących za rączkę duchów chyba nigdy nie wybaczę.