Paryż, rok 1980 – mężczyzna wychodzi z więzienia i wraca do domu, ale żona brutalnie go wyrzuca. Mężczyzna skacze z piątego piętra. Na rozgrywający się dramat patrzą trzy dziewczynki. Akcja przenosi się o dwadzieścia lat później. Te same kobiety: matka i trzy córki nie potrafiąc poradzić sobie z przykrym wydarzeniem, nie są w stanie odnaleźć uczuciowej stabilizacji.

Mam wrażenie, że robiąc ten film Danis Tanovic całkowicie złożył broń, jako artysta, decydując się, że nakręci go środkami, których używał inny reżyser, współautor (razem z Krzysztofem Piesiewiczem) scenariusza do „Piekła”, Krzysztof Kieślowski. „Piekło” jest więc księgą cytatów z twórczości Kieślowskiego i zapewne sprawi wielką radość tropicielom tychże. Jako film, to jednak porażka: puste symbole, natrętne gesty i pseudointelektualne wykłady prowadzą niestety donikąd. W przewrotny sposób można jednak uznać, że owa porażka wpisana była w stawianą tu tezę: bowiem prawdziwa, wzniosła tragedia jest dziś niemożliwa. Ani do przeżycia, ani do sfilmowania.