Historia mężczyzny, który wraz ze swoją 16-letnią córką Rose mieszka na opuszczonej farmie w Kanadzie. Pewnego dnia zaczynają mieszkać z nimi kochanka ojca i jej dwaj dorośli synowie.

Mam wrażenie, że gdyby tekst tej gorzkiej ballady skrócić ze 112 minut do jakichś 4 i dać Bobowi Dylanowi ją zaśpiewać, poruszyłaby mnie o wiele mocniej.

Smutny i piękny film z gatunku tych, które większość polskich widzów zobaczy dopiero na DVD - co pewnie nie zrobi mu wielkiej krzywdy, bo jest z gatunku tych kameralnych... ale z drugiej strony role Day Louisa i Catherine Keener są tak dużego formatu, że zasługują na prezentację na dużym ekranie. Młodziutka Camilla Belle dzielnie sobie radzi u boku starszych kolegów, a cała gorzka historia o nieudanej próbie ucieczki ojca i córki od nieprzyjaznego świata ma interesujące momenty - jednak całości brakuje tej przejmującej świeżości, którą miał poprzedni film reżyserki i autorki scenariusza Rebeccy Miller. Niby trudno na cos narzekać, a jednak szybko ulatuje z pamięci, choć przecież - zwłaszcza przy takim aktorskim wykonaniu - nie powinien.

Bardzo dziwny dramat z Danielem Day-Lewisem, przypominający nieco stare "Wybrzeże moskitów" Petera Weira. Grupa ludzi pod wpływem ideałów hippisowskich lat 60. zakłada komunę, ale w momencie startu filmu z całej ekipy w swym idealizmie wytrwała jedynie dwójka ludzi - ojciec i córka. Wkrótce zresztą ich ideały zostaną wystawione na próbę, gdy zamieszka w ich domu kobieta z dwójką synów. W ten sposób film staje się wyrazem tezy, że wszelkie próby stworzenia idealnej społeczności muszą zakończyć się fiaskiem, choć zawsze ktoś będzie próbował. A może jest to opowieść o chorym związku między ojcem i córką? Kolejna świetna rola Day-Lewisa, rewelacyjna młodziutka Camilla Belle w roli jego córki, ale przesłanie mocno niejasne.