Akcja filmu dzieje się w Ameryce Północnej, do której, na 500 lat przed Krzysztofem Kolumbem, docierają łodzie Wikingów. Bohaterem filmu jest młody Wiking, który, mimo swoich jasnych włosów, przygarnięty zostaje przez plemię Indian. Kiedy po wielu latach na indiańską wioskę napada horda Wikingów, chłopak staje w obronie Indian.

A wiecie, że nasi poważni krytycy traktują tę głupawą napierdalankę jako polemikę z „Apocalypto”? [mode on] kręci głową z niedowierzaniem i wybucha gromkim śmiechem [/mode off]

Sporadycznie jestem skłonny wybaczać hollywoodzkim filmom jałowość scenariusza, kiedy w zamian dostaje chociaż efektowne wykonanie (patrz: „Spider-Man 3”). Gorzej gdy, tak jak u Nispela, żenująca historia idzie w parze z żenującym wykonaniem. Już dawno nie widziałem filmu made in USA zrobionego w tak amatorski sposób – z nieudolną animacją komputerową i malowanymi dekoracjami. Fabuła? Amerykę Północną najeżdżają Wikingowie w kostiumach rodem z „Conana Barbarzyńcy”. Mają pecha, bo kilkanaście lat wcześniej ich pobratymcy zostawili Indianom małolata, który wyrósł na skrzyżowanie Johna Rambo z Sokolim Okiem i urządza najeźdźcom indiańską masakrę… mieczem, łukiem, kamieniem, toporem, lawiną, itd. Typ filmu, gdzie zamiast dociekać „jak to się skończy”, zastanawiamy się „kiedy to się WRESZCIE skończy”.