Film opowiada historię Wendy Christensen, której udaje się przewidzieć i zapobiec śmierci kilkorga jej przyjaciół podczas fatalnej przejażdżki roller coasterem. Wspólnie ze szkolnym przyjacielem Kevinem Fischerem rozpoczynają wyścig z czasem, w którym ceną jest zapobiegnięcie śmierci ocalałych z wypadku.

Rzecz, która w przyrodzie praktycznie nie występuje, czyli udana trzecia część horroru. Film mógłby mieć co prawda lepszy wstęp (katastrofa rollercoastera jednak nie przebija wirtuozerią karambolu na autostradzie z dwójki) i zakończenie (ładna klamra, ale emocje co najwyżej letnie), niemniej cały środek to znów szereg pomysłowych darwinowskich zgonów w stylistyce mniej lub bardziej gore (wyśmienita scena z wózkiem widłowym w magazynie!). Oczywiście, „Oszukać przeznaczenie 3” nic nowego do gatunku nie wnosi, ale to jak z pieczonymi ziemniakami mojej ukochanej babci – co z tego, że potrawa to niewyszukana i konsumowana przeze mnie już kilkadziesiąt razy, skoro nigdy nie mam dosyć.

Część druga, zdecydowanie ciekawsza i dowcipniejsza od oryginału, dawała nadzieję, że chociaż raz filmowa seria zdoła uciec od typowego problemu pełnometrażowych serii - mianowicie od braku pomysłów na urozmaicenie i wzbogacenie błyskotliwego oryginalnego konceptu. Trójka jest znakomicie zrealizowana, ale trąci sztampą: kto widział poprzednie dwa filmy, nie zobaczy w trzecim nic, co by go zdziwiło albo zaskoczyło. Owszem, katastrofa w lunaparku jest spektakularna - ale poza nią nie ma na czym oka zawiesić. Smutna to refleksja, ale wydaje się, że "Final Destination" dojrzało już chyba do tego, by zejść z dużego ekranu i zostać gierką wideo

Kto widział poprzednie części i bawił się na nich dobrze, ten nie powinien się zawieść także na części trzeciej. Sama rozgrywka nie zmieniła się ani trochę ale przecież nie w fabule tkwi siła serii „Oszukać przeznaczenie”. Zgony są wyszukane (analogia do „Incredible Machine” zachowana), części ciała zostają miażdżone z wielką gracją, a krew sika strumyczkami (bo strumienie to jednak nie są). Czuć jednak brak charyzmatycznego aktora, który mógłby przyciągnąć uwagę widza do czegoś innego, niż tylko wizualnej sieczki. Czeka się więc tylko na kolejne zabójstwa, a przemyślenia bandy ludzików stają się mało ważne. Można też było o wiele ciekawiej rozwiązać samą końcówkę filmu, bo takie naciągane „cliffhangery” to na bazarach za złotówkę sprzedają. Ale przyznam się, że dopóki kolejne części „Oszukać przeznaczenie” będą obfitowały w dekapitacje, defloracje, defenestracje czy nawet krwiste defekacje, to ja je będę z przyjemnością oglądał.

Dwójka była lepsza. Po jedynce gdzie było zaskoczenie i dwójce, gdzie była piękna jatka, trójka próbuje być trochę tym, i trochę tym. A tak się nie da. Zgodnie z najlepszymi wzorcami (np. „Evil Dead”) trójka powinna być autoparodią. Miejscami jest niezamierzoną, bo niektóre śmierci przypominają archaiczną grę komputerową w „Incredible Machine” (czy jakoś tak). A i zabawne, ale scena w solarium mocno wstrząsa widzami płci pięknej – potrafią widać identyfikować się z bohaterkami. Podsumowując – troszkę powyżej średniej, ale troszkę.