Gustav Klimt (1862-1918) – austriacki malarz i grafik, twórca szkoły malarskiej zwanej Secesją Wiedeńską, szokował publiczność początku XX wieku swoimi nieortodoksyjnymi, subtelnie erotycznymi obrazami. Był celebrowany w Paryżu, a potępiany w Wiedniu. Zarówno swoje życie jak i obrazy poświęcił w całości kobietom.

Nie jest to film biograficzny, lecz artystyczna impresja na temat. Reżyser postawił sobie za punkt honoru, aby za kamerą być równie nieprzewidywalnym, rozpasanym, co Klimt za sztalugą. Wyszło nieszczególnie – przeskoki między sekwencjami realistycznymi a wizyjnymi nie kleją się w przekonującą całość, aktorzy grają manierycznie i nienaturalnie, scenarzysta celuje w serwowaniu nonsensownych „złotych myśli” (weźmy taki kwiatek – „całowanie gdziekolwiek indziej niż w usta, jest jak palenie bez zaciągania się” – what the fuck?). Ambitna porażka.

Gustaw Klimt był niewątpliwie wielkim malarzem. I miał bardzo, ale to bardzo barwne życie, obfitujące w niezliczone romanse. Jego filmowa biografia do udanych niestety nie należy. Bardzo jest udziwniona, przesiąknięta kiepską psychoanalizą. Mieszanie porządków czasu, meandry narracji nie niosą niczego dobrego, powodując rozdrażnienie. Są za to dobre zdjęcia, imponująca scenografia, duszny klimat dekadenckiego secesyjnego Wiednia i oczywiście obrazy Klimta, kolorowe i fascynujące.