Opowieść o mieszkance Sarajeva - Esmie, która samotnie wychowuje ukochaną córkę, owoc gwałtu serbskiego żołnierza. Sara myśli, że jej ojciec zginął w walce o wolną Bośnię.

To rzeczywiście problem dla tych, którzy Bałkany zamknęli filmowo w szufladce Kusturicy, pod hasłami chaosu, tańca i szaleństwa. Z tego typu przedstawiania nie wyłamywał się ani Goran Paskaljevic w swojej „Beczce prochu”, ani nawet Tanovic w „Ziemi niczyjej”. W Sarajewie także istnieje jakieś „dalej” i „dzisiaj”. ”Grbavica” to trochę na to „dalej” propozycja, a trochę także odpowiedź na pytanie:” co różni „dalej” i „od nowa”. To perspektywa potrzebna i przybliżająca Bałkany Europie. Ważny, mocny i wyważony dramat.

„Dzień świstaka” w powojennym Sarajewie. Bynajmniej nie komiczny. Smutny. Ale też nie dołujący – ważną wypowiedź publicystyczną Jasmila Zbanic ubiera w szaty humanistycznej opowieści z optymistycznym, choć może nazbyt przewidywalnym finałem. Świetna rola jugosłowiańskiej Lizy Minnelli. Nie jest to kino emocji, to rodzaj telewizyjnego w formie, subtelnego świadectwa blizn i traum, o których część świata zdążyła już zapomnieć, a część nigdy nie wiedziała. Nie trzeba się tym filmem zachwycać, wystarczy docenić.

Poszedłem, zobaczyłem i… się nie zachwyciłem. Doceniam solidne aktorstwo pierwszego planu i pomysł, żeby połączyć postwojenną traumę głównej bohaterki z kłopotami z dorastającą córką, ale ja lubię bałkańskie kino za witalność i iskrę szaleństwa, których tu zupełnie zabrakło. Złoty Niedźwiedź w Berlinie to gruba przesada.

Film ważny, słuszny, potrzebny i momentami poruszający – zwłaszcza w dwóch scenach wyznania prawdy – przed córką i przed skrzywdzonymi kobietami. Znakomicie też rozgrywa wątek relacji matki z córką, zwłaszcza dzięki świetnym aktorkom. Ale jednak pzostaje niedosyt. Bo jednak już po pierwszej scenie (porannej kotłowaniny) mozna od razu domyślić się treści reszty filmu, bo ma się wrażenie, że już kilka takich filmów się oglądało i do tematu wojny bałkańskiej niczego nowego to nie wnosi. Dużo bardziej przemawiało do mnie kino Pjera Żalicy („Zapalnik, „Dni i godziny” – nie pokazywane niestety u nas poza festiwalami), w swieży sposób wracające do bałkańskiego tematu.

Film o wojnie na terenie byłej Jugosławii, która dzieje się od nowa i od nowa w głowach i sercach mieszkających tam ludzi. Historia opowiedziana w dyskretny sposób, choć ocierająca się o melodramat. Główna bohaterka, Esma (świetna, przekonująca Mijana Karanovic) – tak jak większość jej koleżanek i znajomych – nie może uwolnić się od koszmaru, który przeżyła. Pozostały lęki, nie pozwalające normalnie żyć. Bolesne wspomnienia powracają każdego dnia. Spsiała rzeczywistość, w której trzeba walczyć o przetrwanie, też nie pomaga. Tak samo jak zbiorowe spotkania terapeutyczne. Walory filmu to ukazanie bolesnej, powojennej rzeczywistości sarajewskiej dzielnicy Grbavica, miejsca, gdzie ludzie starają się odbudować to, co utracili. Zwraca uwagę na wojenne piekło kobiet. Ciekawie zarysowany został też trudny związek matki i córki, ich żmudna droga do porozumienia, niemożliwa bez miłości.