Finlandia prosperuje doskonale, jak nigdy dotąd. Koistinen, pracujący jako strażnik miejski, codziennie ma styczność z sukcesem, dbając o bezpieczeństwo majątku tych, którzy go odnieśli. W ten idylliczny i dobrze poukładany świat wkrada się jednak ponura codzienność naznaczona nienawiścią i przemocą.

Jako tzw. niepoważny krytyk, który od „Człowieka bez przeszłości” stokroć woli „Powrót do przyszłości”, podchodziłem do nowego filmu Kaurismakiego cztery razy, zanim w końcu zmogłem. Po co? Tylko i wyłącznie po to, żeby napisać tę notkę. Ostrzec innych niepoważnych, dla których jak dla mnie prawdziwe kino nie istnieje bez emocji.

Choć oczywiście sprawdzony efekt dramatycznych rozmów prowadzonych przez dwie osoby o kamiennych twarzach, nie zaszczycających się nawet spojrzeniem i fińska flegma bijąca na głowę słynną flegmę angielską nadal w pewien sposób bawią, to jednak film nie dorównuje „Człowiekowi bez przeszłości”. Być może dlatego, że jego temat nie jest aż tak uniwersalny, jak „zacząć wszystko od początku”, a być może dlatego, że główny bohater jest aż tak skrajnym nieudacznikiem, że dużo bardziej powoduje irytację niż współczucie.