W 1458 roku, pięć lat po przejęciu Konstantynopola przez Turków, 18 kardynałów spotyka się by wybrać nowego papieża. Jest wśród nich pewien młody, 27 letni kardynał. To Rodrigo Borgia. Od tego konklawe rozpoczyna się jego droga na szczyt kościelnej hierarchii.

Jeśli w filmie półtoragodzinnym przez godzinę gadają przy stole, to naprawdę powinno się do tego gadania zatrudnić na tyle solidnych aktorów, by potrafili przytrzymać przed ekranem samą charyzmą. Tu niestety aktorstwo jest mizerne, a najsłabiej wypada ten, który powinien najlepiej – Manu Fullola w roli Borgii. No i poza tym wszystkim, nieporównywalnie bardziej trafia do mnie krytyka Kościoła w estetyce „Dogmy” Kevina Smitha.

Produkcja kostiumowa zrealizowana w stylistyce teatralnych spektakli BBC. Rzym, rok 1458. Zamiast „12 gniewnych ludzi” mamy grupę kardynałów (też gniewnych i to coraz bardziej w miarę przedłużania się niewoli) zamkniętych do momentu, póki nie wybiorą nowego papieża. Zanim to nastąpi, kluczowi kandydaci próbują pozyskać większość głosów, stosując zasadę „wszystkie chwyty dozwolone”. Mimo że rzecz rozgrywa się ponad pięćset lat temu, wciąż bardzo na czasie. Nie nudziłem się w kinie, choć akurat ten film spokojnie można sobie obejrzeć na DVD.