Podczas wizyty w fabryce czekolady czterej bracia przechodzą przez starą szafę, która prowadzi ich do niezwykłej krainy znwanej "Gnarnią", gdzie pomagają ekscentrycznemu piratowi i młodemu czarodziejowi ze szkoły dla czarodziejów pokonać złą czarownicę.

Po „Wielkim kinie” widać, jak w założeniu producentów zmienił się target parodii – za czasów Brooksa i ZAZu powstawały parodie z gagami, które kumali głównie dorośli, „Straszne filmy” były już głównie dla nastolatków, a „Wielkie kino” i wcześniejsza „Komedia romantyczna” są już tylko dla nastolatków. Z pastiszu aż proszących się o sparodiowanie, pamiętnych scen filmowych środek ciężkości przesunął się ku karykaturze wszystkiego co nawinie się pod rękę i co kojarzą wychowywane przez MTV dzieciaki – czyli coraz mniej kpiny z tego, co kojarzy każdy kinoman, coraz więcej żartów z telewizyjnych show, rapowych teledysków, celebrities. Tym samym coraz mniej gierek słownych i pomysłów inscenizacyjnych, coraz więcej niewybrednego slapsticku i prężących się panienek. Punkty daję za udaną parodię MTV Cribs, niezły przytyk pod adresem Brangeliny i wartość edukacyjną, czyli wyjaśnienie małoletnim, skąd się biorą fauny („tak, mój tata jebał kozę”).

Przyznam z zaskoczeniem, ze niektóre skecze nawet rozwijały się w miare obiecująco. Problem w tym, że pomysły na pointę były dwa – albo ktoś dostaje w łeb (częściej), albo zaczyna rapować. Szczytem wyrafinowania były pointy, w których ktoś zaczynał rapować, po czym dostawał w łeb. Ach gdzież czasy parodii nie obrażającej intelektu widza (czyli ZAZ i wczesny Mel Brooks)…? Drugi punkcik dodaję za dwa nagie biusty i jeden udany żarcik na temat rządów G.W. Busha.

Nie dajmy się zwieść tytułowi. Nijak się ma do zawartości, choć zawartość pełnymi garściami czerpie z tego, co tzw. dobre kino rozrywkowe do tej pory wymyśliło.