Opowieść o tym jak niespodziewana i tragiczna śmierć oraz towarzyszące jej emocje mogą zmienić życie dwóch mężczyzn i ich rodzin.

Jezusie Przenajświętszy, ile to już razy wałkowano na Hallmarku? Czy naprawdę warto mielić jeszcze raz te same klisze tylko dlatego, że ma się do dyspozycji Joaquina Phoenixa, a nie Whodefuqina Whatevernixa? Moim zdaniem nie.

Długa ta droga, oj długa. Aż tyłek boli od wiercenia się w fotelu. Scenariusz w sam raz do cyklu filmów telewizyjnych z morałem „Prawdziwe historie”. Ckliwe i przewidywalne. Szkoda, że Joaquin Phoenix rozmienia swój talent na drobne. Chyba czas na zmianę agenta.

Fajnie jest ten film zagrany. Dramat też gdzieś się po kątach tli. Niepotrzebnie tylko obydwa wątki się tak mechanicznie przecinają, spokojnie można je było rozegrać utrzymując początkowy dystans. Choć wcale nie wiem, czy to by w czymkolwiek pomogło. Historia jest, niestety, tak zjechana, że zwyczajnie ciężko byłoby z niej więcej wycisnąć niż 6 punktów.

Dobry aktorzy – Joaquin Phoenix i Mark Ruffalo – wyraźnie męczą się w tym, tak naprawdę bardziej odpowiednim do telewizji niż na seans kinowy filmie. Początek jest obiecujący, taki trochę z Kieślowskiego. Tragiczne wydarzenia, które naznacza boleśnie życie dwóch rodzin. Jest tu silniejsze niż wszystko pragnienie zemsty i obezwładniający strach przed przyznaniem się do niechcianej zbrodni. Phoenix gra Ethana, ojca chłopca, który ginie w wypadku samochodowym spowodowanym przez rozwiedzionego prawnika, Dwighta. Przejmujący prolog niestety mija i zaczyna się coś, co nazwać można „spiskiem scenarzystów”. Czyli targany wątpliwościami Dwight zostaje prawnikiem Ethana. Osierocony ojciec jest coraz bardziej zaślepiony nienawiścią do mordercy i nabiera przekonania, że tylko on może go odnaleźć i wymierzyć mu sprawiedliwość. Jeśli już przebrniemy przez środek filmu, w epilogu czeka niespodzianka – interesująca konfrontacja Ethana i Dwighta.