20-letni Stan należy do ulicznego gangu. Napada na ludzi, okrada sklepy. Pewnej nocy Stan pod silną presją grupy gwałci młodą dziewczynę Joannę. Podczas ucieczki przed policją, po próbie kolejnego włamania, Stan łamie nogę. Przebywa w szpitalu, w którym Joanna pracuje jako pielęgniarka. Dziewczyna nie rozpoznaje swojego oprawcy ale chłopak poznaje dziewczynę.

Proponowany tytuł alternatywny: „Amory gwałciciela”. Nie ma przebacz.

Bez totalnej smuty, ale i bez rewelacji. Stacharski zaskarbił sobie moją sympatię przede wszystkim tym, że uwiarygodnił skończenie idiotyczną fabułę (ofiara gwałtu zakochuje się z wzajemnością w jednym ze swoich oprawców, którego oczywiście nie poznaje, „bo było ciemno”). Aktorzy jakoś to zagrali, operator skręcił w klasycznym polskim para-bieda-dokumentalnym stylu. Do obejrzenia.

Zamiar szlachetny i dobry pomysł wyjściowy. Chłopak należący do ulicznej bandy zakochuje się w dziewczynie, którą kiedyś zgwałcił. Ona nie wiem, kim on jest. On nie potrafi sobie poradzić z tym uczuciem ani zerwać z dotychczasowym środowiskiem. Ta miłość niemożliwa to najlepszy wątek w filmie. Reszta mocno kuleje. Bartosz Turzyński w roli 20-letniego Stana walczącego z przeznaczeniem robi, co może, ale przekonujący nie jest. Wina to zapewne pełnego psychologicznych luk scenariusza. Zdjęcia rozchwiane, pełne ziarna, w zgaszonej kolorystyce, być może są efektem artystycznego zabiegu, ale pozostawiają wrażenie zwykłego niechlujstwa. Dźwięk do najlepszych niestety też nie należy. Miało być kino społeczne, zaangażowane, z love story w tle, a wyszło jak wyszło – bylejakość w natarciu.