Bolt jest gwiazdą Hollywood – psim aktorem, który wciela się w postać superbohatera. Kiedy przypadkowo trafia do Nowego Jorku i rozpoczyna podróż przez cały kraj, wierzy, że rzeczywiście posiada magiczne moce – tak jak grana przez niego postać. Dzięki pomocy dwójki wiernych przyjaciół – bezdomnej kotki i uzależnionego od telewizji chomika, Bolt odkryje, że aby być prawdziwym bohaterem nie potrzeba cudownych mocy, ani magii.

Fajne. Jest to trochę parodii gatunkowej, sporo dobrej akcji i humoru na poziomie. Milutki efekt 3D. I jest calkiem obłędny bohater drugiego planu, który jest świrem, wie o tym i jeszcze mu się to podoba. Całkiem tłusta animowana sztuka.

Dzieciakom pewnie się spodoba, bo zwierzaczki są wyjątkowo milusie, ale mnie się włączył piorunochron – po gotującym szczurze i zakochanym robocie rozkoszny krewniak Lassie naprawdę nie jest bohaterem, którego przygody robiłyby na mnie jakiekolwiek wrażenie.

Doskonale zrealizowane animowane kino rozrywkowe na miarę XXI wieku – z dynamiczną akcją, dobrze napisanym scenariuszem, śmiesznymi żartami i grupką wyrazistych bohaterów (z moim ulubionym chomikiem-schizolem na pierwszym miejscu). Dodatkowe punkty za dobór obsady polskiego dubbingu – przezabawni Sonia Bohosiewicz i Tomasz Karolak odbudowali moją wiarę w krajowe wersje językowe.

Zdaje się, że to pierwszy przejaw pixaryzacji Disneya. So far so good. Ale czy już będzie tak, że obie wytwórnie nie będą się niczym różniły?

Cóż za miła niespodzianka: pierwszy od niepamiętnych czasów film ze stemplem Disneya, który obejrzałam z prawdziwą przyjemnością! Bo i pomysł fajny, i postacie sympatyczne, i humor na poziomie, i gołębie na Wschodnim Wybrzeżu mówią z brooklyńskim akcentem, a na Zachodnim mają pomysły na scenariusz… Nie mówiąc już o tym, że stylizacja jest ładna i konsekwentna, efekty bardzo realistyczne, przesłanie pozytywne – wszystko zrobione profesjonalnie i z tzw. biglem, czego się tu czepiać? Jasne, to film bardziej dla dzieci niż dla mojej grupy wiekowej, ale od kiedy wszystkie animowane filmy muszą być dla wszystkich? Dodatkowe punkty przyznaję za oddanie sprawiedliwości kotom, które, jak to i w życiu bywa, są jedynymi, którzy nie dają się zwariować.

Power of Pieś, Kić & Chomiś (in bańka). Najpierw jest Pixar, potem długo, długo nic i animacje takie jak „Piorun” – pełne zawrotnej akcji, różnorodnego humoru i w 3D. Polecam niższe rzędy. Woof woof.

Świetna animacja, wciągająca fabuła, zabawne sytuacje i doskonały dubbing. Perypetie psiego gwiazdora Pioruna wędrującego przez USA z sarkastyczną i piekielnie inteligentną kotką oraz spryciarzem chomikiem rozbawią i zainteresują nie tylko dzieci, ale i dorosłych. Jeden z lepszych filmów 2008 roku.