Akcja filmu rozgrywa się współcześnie w małym miasteczku. Przestrzenią, w której rodzą się przedstawione w filmie obrazy jest wyobraźnia głównych bohaterów: Mężczyzny o pseudonimie Generał, dyrektora fabryki i Teresy, jego podwładnej, która wyzwala w Generale najdziksze instynkty, pragnienia, chęć panowania. Wchodzimy w świat, w którym bohaterowie powodowani są instynktami dobywającymi się z wnętrza ich popędowej, tłumionej natury...

Pozwólcie, że pozostanę niewstrząśnięty, niezmieszany i nieporuszony.

Stylowa prowokacja, w której wyszukana, wysmakowana forma dominuje w wyraźny sposób nad opowiadaną fabułą. Reżyser i scenarzysta Łukasz Barczyk jest erudytą i to w jego filmie widać. Wyraźne są filmowe i intelektualne fascynacje twórcy. Czego tu nie ma – echa Lyncha, dużo filozofii (od tytułu poczynając), potężna dawka psychoanalizy itp. Film jest śmiały, wyłamuje się z konwencji, olśniewa zdjęciami, montażem, kolorem. Budzi podziw aktorstwo – zwłaszcza Marietty Żukowskiej. Chory świat seksualnych obsesji odpycha i chłoszcze widza psychodelią. A głęboko pod powierzchnią ukryta jest historia pracownicy prowincjonalnej huty szkła, molestowanej przez swojego szefa. W trakcie seansu pojawia się pytanie, po co ten film? Żeby podziwiać kunszt reżysera? Chylę czoła przed warsztatem i wyobraźnią. Ale za mało na prawdziwe, emocjonalne kino. Arcydzieła leżą lata świetlne stąd. Łukasz Barczyk musi znaleźć do nich swoją drogę.