U progu nowego millennium obdarzona niezwykłą mocą mumia daje początek upiorowi o imieniu Belfegor, który w nocy nawiedza muzeum w Luwrze. Kryjący się w piramidzie upiór sprawia, że wybuchają gabloty, szaleją kamery bezpieczeństwa, nie działają systemy alarmowe i znikają cenne dzieła sztuki egipskiej. Belfegor niekiedy budzi grozę, a niekiedy fascynuje, zdaje się bowiem nabierać cech niemal ludzkich. Wkrótce okazuje się, że jest nieustraszony i niezniszczalny…

Cóż no, horror to żałosny, efekty specjalne budzą uśmiech politowania, ale dawno już nie widziałem w kinie, francuskim tym bardziej, tak znakomicie napisanych postaci. Wciągający jest wątek miłosny pomiędzy śliczną Sophie a elektrykiem Diefenthalem, komiczny jest wątek brawurowo odgrywanego przez Michela Serraulta emerytowanego detektywa. Słowem był tu materiał na przebojową komedię obyczajową, ale jakiś bałwan uparł się na upiora.

Film niespełnionych szans. Mógł stać się wielkim produktem eksportowym Francji, a wyszedł produkcyjniak. Choć Sophie piękna, a Luwr atrakcyjny. Albo odwrotnie. Zawiodła miałka fabułka