Sierpień 1968 roku. Załoga polskiego czołgu T-34, wysłużonej już bardzo „Biedroneczki”, uczestniczy w zbrojnej interwencji w Czechosłowacji. Maszyna gubi jednak drogę, a co gorsze… wjeżdża do czeskiej gospody „U Krtka”, gdzie utyka na dobre.

Kabaret z dowcipasami siermiężnymi jak radzieckie czołgi i czerstwymi jak anegdoty z wojska opowiadane przez wąsatego wujka po kilku głębszych. Przypuszczam, że obejrzenie operacji na otwartym sercu byłoby przyjemniejszym doznaniem.

Jakieś wykrzykiwane deklaracje zamiast dialogów, nagłe erupcje ekspresji i ogólnie teatr zamiast filmu. No i turbopotężny plan zdjęciowy, sprowadzający się do jednej ulicy (pytanie retoryczne: czy naprawdę trzeba to było kręcić w Czechach?). Jeśli to ma być nowa propozycja narracji o naszej historii, to ja dziękuję i wysiadam. Wolę sprawnie nakręcone „Katynie” i inne „Generały Nile”.

Skrzyżowanie „Czterech pancernych” z kinem czeskim (jest naciągane nawiązanie do „Pociągów pod specjalnym nadzorem” – łatwa łamigłówka dla kinomanów). Całkiem udane. Dość zabawne, choć kilka wątków wędruje sobie gdzieś obok – np. ten o wojskowym Grążelów. Właściwie wszystko utrzymuje się w tzw. stanie średnim. Średnio śmieszne, średnio dobre, zdecydowanie oglądalne. Prawdziwa zaleta to temat filmu – nareszcie filmowcy zainteresowali się naszą współczesną historią.