W akcie zemsty, młody człowiek przypadkowo zabija dwóch policjantów. Ucieka i próbuje ukryć się głęboko w lesie, ale zostaje odnaleziony przez dwóch przedstawicieli prawa. Trójka mężczyzn musi wydostać się z gęstwiny, a ich wspólna wędrówka będzie sprzyjać zacieraniu się granicy między schwytanym, a policjantami.

Odmierzony z geometryczną precyzją film Pittsa rozpada się na dwa nieprzystające do siebie kawałki: na początku jest prywatno-politycznym dramatem, a potem rozprawą o zemście oraz paradoksie kata i ofiary, myśliwego i zwierzyny etc. W obu częściach „Myśliwy” rozczarowuje – to kino kostyczne intelektualnie i formalnie; jednostajne i przewidywalne. Zamiast odkrywać bohatera w dynamicznych relacjach ze światem, Pitts wystukuje jego opis, jakby pisał sprawozdanie z plenum partii. Miarowo, chronologicznie, bezpłciowo. Wolę „Pasażerkę” Munka, „Nędzne psy” Peckinpaha, „Śmierć i dziewczynę” Polańskiego – na podobne tematy, dużo ciekawiej.