Nemo Nobody prowadzi beztroskie życie u boku żony i trójki dzieci. Jednak pewnego dnia budzi się jako 120-letni starzec w przyszłości, w 2092 roku. Jest najstarszym człowiekiem na Ziemi i ostatnim śmiertelnikiem w świecie nieśmiertelnych.

Jestem bezradny wobec tego filmu. Z jednej strony podejmuje tematy, które nie tylko w kinie mnie od dawna kręcą – w tle mamy przecież teorię chaosu, fizykę kwantową, jakąś wizję przyszłości. Na polu psychologicznym też jest ciekawy, wiele postaci wzbudza zainteresowanie. Kilka scen robi również niemałe wrażenie, a nawet chwyta za serce, jak kluczowa scena na dworcu. Ale całość sprawia wrażenie nie zapanowania nad materiałem, niebezpiecznego balansowania na granicy pretensjonalności, zbyt wielkich ambicji filozoficznych w porównaniu do efektów. Zaraz po seansie film oceniałem nawet na osiem, obecnie ocena jednak oscyluje wokół szóstki.

Przereklamowana ramotka. Efekty specjalne porażające i nic poza tym. Plakat głosił, że „Incepcja” była dopiero początkiem. „Mr Nobody” miał aspiracje ją przebić? Jeśli tak, skończyło się na spalonej próbie dotknięcia poprzeczki – film właściwie przeleciał, niezauważony, pod nią. Rojenie ostatniego śmiertelnika, który plącze dzieje własnej biografii nie wzrusza, nie intryguje, nie wciąga. Efektywna scenografia to zdecydowanie za mało.