Pun jest pielęgniarzem zatrudnionym do opieki nad sparaliżowanym Ake. Głównym wątkiem filmu jest rozwijająca się zażyłość pomiędzy młodymi mężczyznami oraz relacja Ake z jego oschłym ojcem. Medytacyjne ujęcia codziennych, monotonnych czynności przeplatane są surowymi, dynamicznymi obrazami przeszłych i przyszłych wydarzeń oraz wewnętrznym światem bohatera.

Między medytacyjne, wyciszone, niewypowiedziane kadry reżyserka wplata przyspieszone obrazy pulsujące kolorami i muzyką. Film zyskuje dzięki temu ciekawą rytmikę, ale przede wszystkim nagłe rozszerza się znaczenie filmowego opowiadania. Przez większość „Zwyczajnej historii” Suwichakornpong porusza się w wąskim planie rozpisanej praktycznie na dwójkę centralnych bohaterów fabuły, konsekwentnie kameralnej, wycofanej z wielkich przesłań. Niepostrzeżenie jednak kamera zaczyna wdzierać się w dziwne miejsca i przestrzenie. Raz na porodówkę, innym razem – w otchłań wszechświata. Z prostodusznej fabuły zaczyna się przebijać metaforyczny sens, z drobnej historii – dosyć radykalny komentarz autorki o jej ojczyźnie.