Antwone Fisher jest młodym żołnierzem amerykańskiej marynarki wojennej, który szokuje otoczenie niekontrolowanymi wybuchami przemocy. Gdy Antwone prowokuje kolejną awanturę, przełożeni rozkazują mu rozpocząć terapię u cenionego psychiatry, dr. Jerome’a Davenporta. Początkowo Antwone zamyka się w sobie i odmawia współpracy, w końcu jednak przełamuje wewnętrzne opory i otwiera się na innych.

Nowe kino czarnych od kilku lat znajduje się w takim dołku, że tę afroamerykańską wersję „Buntownika z wyboru” przyjąłem z otwartymi ramionami. Reżyserski debiut Washingtona zachwyca aktorstwem, wciąga, wzrusza niezależnie od tego, czy to faktycznie historia życia Fishera czy kogoś innego z 30-milionowej populacji amerykańskich murzynów. Faktem jednak jest, że ta opowieść ma małe szanse poruszyć kogokolwiek, kto w dzieciństwie i latach młodzieńczych nie spałaszował z pasją kilkuset pozycji z nurtu kina czarnych.

Był sobie facet, który pracował jako ochroniarz w Hollywood. Filmowcy go lubili, bo to fajny gość był, a kiedy opowiadał o swoim ciężkim życiu, ich liberalne serduszka aż kwiliły ze wzruszenia. Obiecali mu, że sfilmują jego opowieść. I sfilmowali. Ja jednak jako widz pozostałem średnio wzruszony, bo cała ta łzawa historia jest jednak po hollywoodzku fałszywa. Na przykład w życiu prawdziwego Fishera nie było żadnego odpowiednika postaci, którą w tym filmie gra Denzel Washington - przy okazji reżyser. Usuńcie z niego Washingtona i co zostanie? Ta seksowna lasencja, która jest dziewczyną głownego bohatera. Rzecz w tym, że jej też nie było. Ani tak ślicznego happy endu. Zatem hasło 'oparte na prawdziwej historii' należy potraktować z odpowiednio hollywoodkim dystansem - no ale wtedy zostaje nam już mało przekonujący wyciskacz łez.

Film miał potencjał, i to nie jako film o uciśnionych czarnych ludziach, ale po prostu o ludziach – o ludzkiej sile ducha, pragnieniu bliskości, woli stawania się lepszym. Problemy pojawiły się dwa: pierwszy to ten, że autorem łzawego scenariusza do filmu Antwone Fisher, opartego na książce Antwone Fisher, jest... Antwone Fisher. Drugi – to ten, że reżyser (po raz pierwszy po tej stronie kamery wystąpił Denzel Washington) za bardzo dał się ponieść własnej szczytnej myśli i po prostu przedobrzył z szczęśliwością i radością szczęśliwego i radosnego zakończenia. Szkoda, że ładna rola debiutanta Dereka Luke’a trochę się zmarnowała w zbyt słodkim sosie. Całość jest nieco ciężko strawna, ale od biedy zjadliwa.

Nie przecze, film ciepły, pozytywny, ogląda się nie bez przyjemności. Ale całość przesłodona aż do bólu zębów i niebywale wręcz przewidywalna.