Jedna z najpiękniejszych animacji świata, tym razem w 3D! Wędrówka lwa Simby, od wygnania po powrót na Lwią Skałę, gdzie Simba sięgnie po królewską władzę. Towarzyszą mu kapitalne postaci, jak Timon i Pumba, a także słynne przeboje Eltona Johna, z „Can You Feel the Love Tonight” na czele.

To jeden z pierwszych filmów, jakie widziałem w kinie. Co dostrzegam w nim teraz oprócz własnego dzieciństwa? Pierwszorzędną filmową robotę, która nadal wzrusza, bawi i angażuje. Kapitalne postacie, dramat i komedia w idealnych proporcjach, animacja bez niepotrzebnej szarży estetycznej, rewelacyjne piosenki i WYBITNA ścieżka dźwiękowa, która jest być może największym osiągnięciem Hansa Zimmera. Jednak teraz widzę również – o, przeklęta świadomości – naiwną (nawet jeśli szczerą i chwilami niegłupią) monarchistyczną fantazję podpartą „prawem naturalnym”. Czy to musi być zarzut? Niekoniecznie. Czy potrafię przejść nad tym do porządku dziennego? Nie. Ale obejrzeć warto.

Wiem, że dla niemałej grupy osób „Król Lew” to doświadczenie bez mała pokoleniowe, a rozpacz po śmierci Mufasy jest jedną z najważniejszych emocji wywołanych kiedykolwiek przez film – ale ja wiekowo minąłem się z tym, będąc o te kilka lat za młody, lub za stary, w momencie, gdy film wchodził na ekrany. Co oczywiście nie znaczy, że dziś nie mogę docenić pomysłu, mądrości tej opowieści i sprytu w adaptowaniu szekspirowskiej tragedii na potrzeby młodego widza.

Czy w 2, czy w 3D ’hakuna matata!’ znaczy: ’nie martw się!’ Uwaga! – film wybitny! Cieszę się, że dzieciaki z nowego pokolenia mają szansę zobaczyć „Króla Lwa” za młodu na dużym ekranie. Dorosłym wizyta w kinie zrobi równie dobrze.