Marcela jest młodą kobietą w finansowym dołku, która nie powiedziała jeszcze nikomu, że jest w ciąży. Kiedy więc znajduje nową pracę jest wniebowzięta. Marcela podejmuje się opieki nad Amadorem, starszym, przykutym do łóżka mężczyzną, którego rodzina wyjechała na wakacje. Amador szybko odkrywa sekret dziewczyny i być może dlatego rodzi się między nimi pewna, oparta na cyklu życia i śmierci, więź.

Hiszpański film stanowi błyskotliwą hybrydę dramatu imigranckiego, filmu o eschatologii i bardzo czarnej komedii. Reżyser Fernando Leon de Aranoia z ironicznym uśmiechem na ustach rzuca wyzwanie śmierci. W „Amador” błaha opowiastka o outsiderach zamienia się w trawestację mitu o Syzyfie, który nie chce uwolnić schwytanego Tanatosa. Tym razem plan powiódł się znakomicie!

Reżyser Fernando Leon de Aranoia wodzi widzów za nos. Oferując znane postacie (biedni emigranci, starzec – sowa, zła policja) i znane motywy (ze wszech miar dobra imigrantka bierze lekcje życia od doświadczonego starca, którym się opiekuje), co rusz się im sprzeniewierza. Kiedy widzowi wydaje się, że „Amador” wpadł w gatunkową koleinę, następuje niespodziewana i często zabawna wolta. Reżyser „Księżniczek” wie, jak ustawić kamerę na linii marginesu. Dzięki temu jego bohaterowie nie są standardowymi odszczepieńcami, którzy nie mieszczą się w normach kulturowych ani uciskanymi przez społeczeństwo odmieńcami, którzy biernie próbują się zasymilować. Są zwyczajnymi ludźmi, którzy czasem trafiają na słońce, czasem na deszcz.