Szefowi mafii, Paulowi Vittiemu, kończy się okres pobytu w więzieniu Sing Sing. Agenci FBI, którzy go obserwują, są zakłopotani. Dzień po dniu obserwują, jak najbardziej znana postać nowojorskiego świata przestępczego chodzi w kółko po swojej celi, lub zapada w katatoniczny stan, od czasu do czasu przerywany śpiewaniem piosenek z "West Side Story".

Mówią, że to gorsza kopia „Depresji…”, i być może dlatego, że jej jeszcze nie widziałem, bawiłem się zupełnie dobrze. Jest schematycznie, przewidywalnie i gdy tylko w kadrze pojawia się Kudrow – żałośnie – ale jest też kilka zupełnie niezłych żartów i gagów na liniach Crystal-De Niro i De Niro-LaPaglia.

Jeden udany dowcip na 5-6 kilometrów taśmy filmowej to trochę mało, zwłaszcza, kiedy pod utworem podpisuje się taka masa zdolnych w sumie ludzi. Crystal i DeNiro chyba zmówili się, żeby ostatecznie popsuć sobie opinię. Szczególnie pożałowania godny jest występ DeNiro - uratować go nie są w stanie nawet piosenki z West Side Story. Pozostaje mieć nadzieję, że i odtwórcy głównych ról, i reżyser Harold Ramis wstydzą się okropnie za tę wymęczoną, nieskładną, nudną i kompletnie nieśmieszną ‘komedię’.

Od komedii oczekuję jednego - aby była śmieszna. Ta nie była. Na domiar złego miała fatalny scenariusz, a wszelkie udane dowcipy była kalkami z części pierwszej. Niedobrze.