Kim jestem? – pyta sześcioletni turecki emigrant mieszkający w Niemczech, którego do drużyny piłkarskiej nie chcą przyjąć ani Niemcy, ani Turcy. By wytłumaczyć chłopcu tę skomplikowaną sytuację, jego kuzyn postanawia opowiedzieć mu historię jego dziadka, który przybył do Niemiec w latach sześćdziesiątych.

Wariacja na temat znakomitego „Soul Kitchen” Fatiha Akina. Tym razem w menu dominują jednak czerstwe żarty i odgrzewane stereotypy. Całość wypada rozczarowująco niestrawnie.

„Almanya” (w języku tureckim – Niemcy) przypomina genezę Turków w Zachodnich Niemczech. W filmie historię gastarbeiterów przedstawia się kilkuletniemu Cenkowi. Wadą filmu jest uproszczenie opowieści do perspektywy chłopca. Zaletą próba znalezienia równie prostego lekarstwa na bolączki wielokulturowości. „Almanya” to kolorowe rozliczenie z przeszłością, kalkulowane bez kompleksów, chętne do umorzenia zaciągniętych długów i udzielonych pożyczek. Szkoda, że w tym uproszczeniu reżyserki się zagalopowały i wybielają demoniczną postać niemieckiej Chadecji – Angeli Merkel, która jasno dała do zrozumienia, że polityka wielokulturowości to już przeszłość. To niebezpieczne przekłamanie może przynieść odwrotny skutek niż siostry Samdereli sobie zamierzyły.