Rok 1989. W amerykańskiej bazie wojskowej w Niemczech Zachodnich Ray Elwood odbywa służbę w 317 batalionie zaopatrzenia, gdzie pracuje w sekretariacie dowódcy bazy Wallesa Bermana. Uroczy i sympatyczny Ray postanowił dobrze wykorzystać 2 lata nudnej służby. Dzięki bystrości i inteligencji oraz całkowitemu brakowi skrupułów "zmontował" swoisty gang poborowych, który pod okiem niczego nieświadomego dowódcy bez trudu wykrada sprzęt wojskowy i sprzedaje go lokalnym gangsterom.

Coś jakby Paragraf 22 przepuścić jednocześnie przez Altmana i Soderbergha. Wywrotowy, cyniczny, złośliwy a jednoczesnie jakiś dziwnie stylowy i nowoczesny film. Gdyby tak jeszcze zamiast konwencjonalncyh rozwiązań z końcówki, wyciągnąć raczej jakieś wnioski, byłoby naprawdę cudownie.

Czarna komedia wojenna na wzór „M.A.S.H.” czy „Paragrafu 22”, jeszcze ostrzejsza i bardziej cyniczna od słynnych poprzedników. Do tego prawdziwy koncert gry aktorskiej pod batutą Eda Harrisa i wywrotowe zakończenie. Polecam.

Na pokazie prasowym tak rżałem ze śmiechu, że potem Jacek Szczerba mi docinał. Nic nie poradzę, to po prostu idealnie wstrzeliwuje się w moje poczucie humoru - zwłaszcza sceny z 'coś wysiadło w tych monitorach, wszystko jest pomarańczowe' czy 'tut mir leid, w tych butach pan tu nie wejdzie'. Film dużo zawdzięcza 'Paragrafowi 22' - na dobrą sprawę, Joaquin Phoenix gra tu po prostu Milo Minderbindera, tyle że w amerykańskiej bazie wojskowej w Niemczech w roku 1989. I tak jak w książce Hellera, to co początkowo jest tylko śmieszne, stopniowo ewoluuje do dramatu.

Film niesie dużo mniej politycznego przesłania, niż można by przypuszczać, biorąc pod uwagę kłopoty dystrybucyjne, w jakie wpadł po 11 września 2001. Na pewno nie jest anytyamerykański – najwyżej antygłupotowy i antyzłodziejski. Nad wszystko jednak jest niegłupim i bardzo gorzkim komentarzem na temat stanu ducha w amerykańskich siłach zbrojnych – najwięszej armii świata, której potęga decyduje o losach ludzi w niezliczonych punktach globu. Scenarzysta mógłby uchodzić za wcielenie Josepha Hellera, gdyby nie to, że nawet Heller nie był tak zgorzkniały, by wyobrażać sobie oddział złożony w znacznej większości z Milo Minderbinderów. Ci, co nie chcą się wdawać w roztrząsanie przesłania filmu, i tak powinni docenić jego czarny humor, wyczucie dramatyczne reżysera i kunszt aktorów, wśród których wyróżniają się świetny Joaquin Phoenix, Ed Harris jako dobroduszny pułkownik i Scott Glenn jako twardy trep starej daty. Z przesłaniem czy bez, to kawął znakomitego kina – i przyjemna odmiana po setkach patriotycznych gniotów z Bruce Willisem i powiewającymi flagami.