Dobrosław Rodziewicz – mężczyzna w tych samych latkach, ale bez siedmiolatek w życiorysie zawodowym. Może pochwalić się wprawdzie aż dwudziestojednolatką przy mikrofonie Radia Kraków, ale przy biurku redakcyjnym „Dziennika Polskiego” już tylko trzylatką. Nie stawał po żadnej stronie kamery, chyba że przypadkiem. Nie wykładał dziennikarstwa na Uniwersytecie Papieskim Jana Pawła II, tylko na Papieskiej Akademii Teologicznej. Książki pisał dotąd tylko na spółkę, bo tak wychodziły szybciej. Prócz tych, które napisał wraz z nim Piotr Legutko, powstały też takie, które współtworzyli Marcin Baran („Najnowszy podręczny senniczek polski” oraz przekład poezji Charlesa Bukowskiego „Światło błyskawicy za górą”), Sławomir Kardas („Ameryka dla Polaka”) oraz autor-widmo (przekład „Buntu elit” Christophera Lascha). Poza tym ma psa.