Urodził się w 1894 roku. Był miłośnikiem muzyki, skrzypkiem, znawcą malarstwa oraz świetnym grafikiem. Dowodem tego ostatniego są perfekcyjne reprodukcje rysunków architekta Stanisława Noakowskiego, które wykonał w latach 20. XX w. w czasie studiów na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Przede wszystkim jednak był znakomitym fotografem, precyzyjnym dokumentalistą pejzaży i architektury. Pozostawił po sobie cykle zdjęć zespołów zabytkowych w Nieborowie, Arkadii, Starym Otwocku, Tarnowie i Małej Wsi. Na fotografiach udokumentował eksponaty z Wystaw Światowych w Paryżu w 1937 r. i w Nowym Jorku w 1939 r.; pracował również nad stworzeniem atlasu instrumentów muzycznych. Opatentował także, w 1957 r., własną technikę przeźroczy plastycznych.

Swoje życie związał głównie z Warszawą (która była najczęstszym tematem jego zdjęć) do tego stopnia, że obok Henryka Poddębskiego stał jej czołowym fotografem. W 1937 r. został nagrodzony na konkursie fotograficznym „Piękno Warszawy”, a po wojnie we współpracy z tygodnikiem „Stolica” dokumentował jej odbudowę i ponowne odrodzenie z ruin. Zmarł w 1969 roku.