Albert Schweitzer (1875-1965) – wybitny niemiecki teolog, filozof, pisarz, muzykolog, etyk, bojownik o równość ludzi, religii, ras, narodów, lekarz. Studiował na uniwersytetach w Strasburgu i Sorbonie oraz naukę gry na organach u Charlesa Widora. Schweitzer zetknął się z muzyką Bacha w wieku dziesięciu lat; prędko został jednym z najwybitniejszych na świecie wykonawców jego dzieł, jak również uznanym specjalistą w zakresie konserwacji organów. Po uzyskaniu doktoratu z filozofii i habilitacji z teologii zdecydował się na podjęcie studiów medycznych, po których ukończeniu niósł pomoc mieszkańcom afrykańskiej dżungli w założonym w 1913 roku przez siebie i żonę, Helenę Breslau, szpitalu w Lambaréné (Gabon), za co w 1952 roku został uhonorowany Pokojową Nagrodą Nobla. Prowadził tam również ośrodek misyjny. Od 1924 roku sporadycznie podróżował do Europy i USA dając koncerty, nagrywając płyty i wygłaszając odczyty w celu zdobywania funduszy na utrzymanie szpitala. Albert Schweitzer był autorem książek z zakresu medycyny, filozofii, teologii i etyki. W Polsce ukazały się m.in. „Wśród czarnych na równiku” (1934), „Życie” (1964), „Wielcy myśliciele Indii” (1993).