Jedna z najbardziej oryginalnych i barwnych indywidualności polskiego dwudziestolecia międzywojennego oraz jeden z najwybitniejszych artystów XX wieku – malarz, fotografik, pisarz, dramaturg i filozof. Twórca słynnej „Firmy Portretowej S.I. Witkiewicz” (namalował m.in. Juliana Tuwima, Michała Choromańskiego, Zofię Nałkowską, Brunona Schulza, Stefana Żeromskiego, Karola Szymanowskiego). Syn Stanisława Witkiewicza – malarza, pisarza i architekta (twórcy stylu zakopiańskiego).

Witkacy zasłynął m.in. jako autor licznych prac literackich – powieści: „622 upadki Bunga, czyli Demoniczna kobieta” (1911), „Pożegnanie jesieni” (1927), „Nienasycenie” (1930), „Jedyne wyjście” (1932); sztuk teatralnych: „W małym dworku” (1921), „Nadobnisie i koczkodany” (1922), „Wariat i zakonnica” (1923), „Sonata Belzebuba” (1925), „Szewcy” (1934) oraz rozpraw filozoficznych i badawczych: „Nowe formy w malarstwie i wynikające stąd nieporozumienia” (1919), „Teatr. Wstęp do teorii Czystej Formy w teatrze” (1923), „Narkotyki” (1932), „Niemyte dusze” (1936).

18 września 1939 roku, na wieść o wkroczeniu wojsk radzieckich do Polski, popełnił samobójstwo.