Chciałoby się zacytować skecz Maćka Stuhra i napisać: „Nic się nie dzieje”. Alison Goldfrapp podcięła swoje elektroniczne pazurki i tym samym podcięła gałąź, na której siedzi. Gałąź drzewka nr 7, które miało być ucieczką przed szalonymi i drapieżnymi brzmieniami z dwóch ostatnich płyt. W rzeczywistości jest to ucieczka w świat nudy, rozmemłania i folkowych przyśpiewek, które słuchane w całości zlewają się w jedno. Zdawkowa ilość dobrych kompozycji i pewne pokłady wrażliwości na niewiele się tu zdadzą. Mam nadzieję, że ta charyzmatyczna wokalistka i jej odwieczny kompan Will Gregory zdołają zregenerować siły i powrócą ze zdwojoną siłą przy okazji następnego albumu.