Dylan Carlson wciąż jest bardziej znany ze względu na komitywę z Kurtem Cobainem niż swoje muzyczne poszukiwania. Te zaś, jeżeli w ogóle kojarzone, postrzegane są przez pryzmat pierwszych albumów Earth. Tymczasem zespół konsekwentnie oddala się od korzeni, zachowując przy tym charakter i oryginalność. Nowa płyta grupy ze Seattle to nie tylko logiczna kontynuacja „Hex” i „Hibernaculum”, ale i jedna z najciekawszych pozycji wydanych w tym roku. Przygnębiająca, powolna muzyka, bliższa post-rockowi niż nieznośnemu buczeniu; przesiąknięta przy tym duchem amerykańskiego Południa i dotknięta magiczną różdżką Billa Frisella. Ja to kupuję.