To trzecia płyta artystki, na której porzuca saksofon na rzecz intymnego śpiewu. Powstała z inicjatywy Piotra Olszewskiego (produkcja, bas) oraz Bartka Albera (gitara, banjo), a po dodaniu dźwięków przez Patryka Kraśniewskiego (fortepian, instrumenty klawiszowe) i Jerzego Markuszewskiego (perkusja) całość ułożyła się w retro – popowy krążek. Warto dodać, że panowie udzielili się także wokalnie.

Teksty Leny powstawały podczas nowej sytuacji w jej życiu osobistym – praca nad płytą wiązała się z okresem ciąży i wkraczania w dorosłość jako matka – album dzięki temu nabiera znamion debiutu, jednak w warstwie instrumentalnej najbardziej zbliżony jest do pierwszego longplay’a artystki – „Instynktownie” z roku 2013.

Organiczne brzmienie jest efektem zespołowego nagrywania „na setkę” z dala od miejskiego zgiełku, w studio Monochrom otoczonym górami i lasami, gdzie sygnał telefonu komórkowego prawie nie dociera, a poziom decybeli na zewnątrz nie przekracza dwudziestu. Jak mówi Lena „Tam można było chwilę odetchnąć, bo Warszawa była bardzo daleko. Sklep spożywczy także. Przyjęły nas dwie młode rodziny na granicy Polski, było spokojnie, było świeże powietrze, dużo czasu wolnego. Warunki bardzo inspirujące – zespół po prostu gra wspólnie piosenki przez kilka dni. Jak w czasach kiedy rejestrowano albumy na taśmę”.