Teatr Powszechny im. Jana Kochanowskiego w Radomiu powołano 22 grudnia 1976r. Jego siedziba mieściła się w gmachu Urzędu Wojewódzkiego przy ul. Żeromskiego 53. Na początku działał jako instytucja impresaryjna, prezentując spektakle z innych ośrodków. W grudniu 1977r. wystawiono własną premierę, Zemstę Fredry w reżyserii Aleksandra Berlina, w której grali m.in.: Jolanta Lothe, Józef Nowak, Jan Ciecierski, Ryszard Pietruski. Działalność teatru ze stałym zespołem artystycznym inaugurowało przedstawienie Droga do Czarnolasu Maliszewskiego (premiera 10 listopada 1978r.). Większość spektakli reżyserował Z. Wojdan.

14 grudnia 1991r. premierą Tanga Mrożka w reżyserii Z. Wojdana otworzono, budowany przez ponad 20 lat, nowy gmach teatru przy placu Jagiellońskim. Dyrekcję objął Wojciech Kępczyński.

Do 1 stycznia 1994r. teatr był instytucją państwową, od tego czasu przeszedł na utrzymanie miasta. Wojciech Kępczyński realizował formułę teatru otwartego na różnorodne formy działalności, w ciągu ośmiu lat dyrektorowania stworzył prężny ośrodek silnie promieniujący na miasto. W rozwoju instytucji to okres jej największego rozkwitu i wzmożonej aktywności. Dzięki realizacjom: Józef i cudowny płaszcz snów w technikolorze i Fame Radom stał się centrum musicalu, magnetyzując młodą widownię i przyciągając publiczność z całej Polski.

Drugim nurtem działalności teatru była systematyczna prezentacja najciekawszych spektakli powstałych w Polsce i zagranicą. Przyświecały temu cele edukacyjne, toteż pokazywane były różne formy i gatunki teatralne, poczynając od przedstawień dramatycznych, po baletowe, pantomimiczne, plastyczne, alternatywne. Występowali tu m.in.: Stary Teatr z Krakowa, Ateneum, Polski, Studio, Powszechny z Warszawy, Wrocławski Teatr Pantomimy, Polski Teatr Tańca – Balet Poznański, Zespół Janusza Wiśniewskiego, Scena Plastyczna KUL, Teatr Ósmego Dnia.

W. Kępczyński zainicjował też festiwale teatralne: Międzynarodowy Festiwal Gombrowiczowski, Radomski Tydzień Teatralny, Dni Fredrowskie – Konfrontacje Ogólnopolskie. Teatr Radomski specjalizował się w adaptacjach prozy Gombrowicza, wystawiono: Zbrodnię z premedytacją w reż. Zbigniewa Brzozy, Kosmos w reż. Waldemara Śmigasiewicza, Tancerza mecenasa Kraykowskiego w reż. Krzysztofa Warlikowskiego. Spektakle te należą do największych osiągnięć artystycznych teatru.

Linas Marijus Zaikauskas próbował nawiązywać do tradycji wyznaczonej przez Z. Wojdana. Wystawiano tu bajki dla dzieci, klasykę polską (W małym dworku) i światową (Król Lear), komedię muzyczną (Pani prezesowa), dramat współczesny (Od czasu do czasu, Położna), dążąc do zaspokojenia różnorakich potrzeb estetycznych publiczności radomskiej. Teatr w tym okresie przeżywał kryzys, szczególnie frekwencyjny. Zapoczątkowana przez W. Kępczyńskiego formuła teatru otwartego znalazła ślad w kontynuacji Międzynarodowego Festiwalu Gombrowiczowskiego i organizacji Międzynarodowego Forum Twórczości Kobiet.

Okres dyrekcji Adama Sroki to czas, kiedy na radomskiej scenie wyraźnym akcentem zaznaczyła się najnowsza dramaturgia polska i obca. Efektem tego „mocnego wejścia” stał się Festiwal „Radom Odważny” – cykliczna impreza organizowana teatrze od 2002 r., stawiająca sobie za cel promocję współczesnego dramatu. Obok sztuk współczesnych „znakiem rozpoznawczym” teatru Adama Sroki były – noszące nierzadko znamiona teatralnych eksperymentów – współczesne reinterpretacje tekstów klasycznych, by wspomnieć chociażby „Odprawę posłów greckich”, „Mojrę”, „Szachy”, „Siedmiu przeciw Tebom”, „Ślub – akt podróżny” czy „Trans -Atlantyk. Projekt”.

Od lutego 2008 r. dyrektorem Teatru Powszechnego jest Zbigniew Rybka.