Tajemne strony miasta skryte w podziemnych labiryntach, nieodstępnych zaułkach, za otwieranymi na specjalne hasło wrotami. Brzmi intrygująco i… tandetnie? Siła dwudziestu historii opowiedzianych przez Italo Calvino tkwi w sposobie ukazywania drugiego, zdominowanego przez pory roku, rośliny i zwierzęta oblicza rosnącej metropolii. Aby je poznać, nie potrzeba sekretnej wiedzy oraz nadprzyrodzonych zdolności: wystarczy na ulicy stanąć (a nie przystanąć), schylić się i czemuś przyjrzeć (a nie coś omieść wzrokiem), przejść na piechotę (a nie przemknąć tramwajem), zawierzyć choć raz mylnej intuicji, która w zamgloną zimową noc każe wybrać drogę w lewo i mimo znaków zakazu – przeskoczyć mur.

Zaradności Marcovaldo mógłby się uczyć od swych dzieci, jednak los chciał, że łączy go z nimi coś cenniejszego: zdolność naiwnego patrzenia na świat. A trzeba przyznać, że bohater porusza się w przestrzeni magicznej, a przecież utkanej z codziennego życia. Czytelnika Marcovaldo raz za razem ujmuje swą szczerością, prostolinijnością i łatwowiernością – niejednokrotnie wpędzają go one w tarapaty, z których jednak zawsze ten przesympatyczny wędrowiec wychodzi obronną ręką. Ma on w sobie coś z bohatera gier przygodowych, ciekawskiego flâneura, a także zdominowanego przez igraszki losu człowieka z opowiadań O. Henry’ego.

Italo Calvino nieustannie konfrontuje postaci swej powieści z nieokiełznaną przyrodą. Każe zatrzymać wzrok na płatkach śniegu, w spadających liściach dostrzec oryginalne serwety. Ten świat pochłania czytelnika całkowicie.