Jeśli na historię składają się biografie niezwykłych ludzi, to życie Alkibiadesa (451-404 p.n.e.) stanowi niepomijalny rozdział w kronikach zachodniej cywilizacji. Krewny Peryklesa i protegowany Sokratesa, Alkibiades uznawany był za najbarwniejszą i najbardziej charyzmatyczną postać swoich czasów. Uwiecznili go w swych dziełach Plutarch, Platon i Tukidydes. Jak duma Achillesa wpłynęła na przebieg Wojny Trojańskiej, tak wola i ambicja Alkibiadesa odcisnęły swe piętno na Wojnie Peloponeskiej, dwudziestosiedmioletnim bratobójczym starciu ateńskich potęg, Sparty i Ligi Peloponeskiej.

Jako dowódca armii i floty Alkibiades nigdy nie doznał porażki. Losy Aten i ich ulubionego syna były ze sobą nierozłącznie splecione. Miasto i człowiek, to dwa lustrzane odbicia dzielności, ambicji i wrażliwości. W sojuszu z Atenami, Alkibiades prowadził je od zwycięstwa do zwycięstwa; odstąpiwszy od nich, przywiódł do chwały ich wrogów. O przemożnym wpływie Alkibiadesa na jego współczesnych Arystofanes napisał, iż Ateny „kochały go i nienawidziły, i nie mogły się bez niego obyć”.

Historię Alkibiadesa przedstawia w hipnotyzującej zgoła przedśmiertnej spowiedzi jego podwładny, kapitan piechoty morskiej.