Korespondencja Stanisława Ignacego Witkiewicza z żoną, Jadwigą z Ungurów, obejmuje 1278 listów, kartek, widokówek i telegramów, pisanych od 21 marca 1923 do 24 sierpnia 1939 (z przerwami, kiedy Witkacy przebywał w Warszawie, gdzie mieszkała żona). To wielkie dzieło, niemające odpowiednika w literaturze polskiej. Jego wyjątkowa wartość polega na tym, że Witkacy jest w swoich listach szczery do granic ekshibicjonizmu i traktuje żonę niemal jak spowiednika, któremu można wyjawić najskrytsze myśli i najintymniejsze przeżycia.

Cała korespondencja stanowi świadectwo skomplikowanych więzi uczuciowych łączących tych dwoje ludzi, których małżeństwo przeżywało trudne okresy, ale przetrwało próbę czasu. To także bezcenne źródło wiedzy o życiu i twórczości Witkacego, a zarazem autentyczny dokument psychologiczny, ukazujący niezwykłą osobowość człowieka i artysty. „Listy do żony” czyta się jak fascynującą i wielowątkową powieść autobiograficzną, której tłem jest środowisko zakopiańskie ukazane z ironią i humorem.

Cała korespondencja została zebrana czterech tomach. Tom 1 zawiera 238 listów z lat 1923–1927 oraz kilkanaście pism i listów od różnych osób, które Witkacy przesyłał żonie do lektury lub na odwrocie których pisał listy do niej. Wszystkie listy zostały opatrzone szczegółowymi przypisami, wszystkie tomy bogato ilustrowane.