Izabela Katolicka odziedziczyła koronę kastylijską po przedwcześnie zmarłym bracie. Wraz ze swoim mężem, Ferdynandem Aragońskim, którego polityczne zdolności stawiał wszystkim władcom za wzór Machiavelli, zbudowała unię Kastylii i Aragonii i położyła podwaliny pod przyszłą międzynarodową potęgę Hiszpanii. W tym udanym związku ton nadawała jednak Izabela: to ona była duszą rekonkwisty i wyprawy do Nowego Świata. Potrafiła zrozumieć i docenić idealistyczny zapał i niepospolite zdolności innych ludzi, dając im poparcie i otaczając swoją opieką. Tak było z epokowym zamierzeniem Krzysztofa Kolumba, wielką reformą duchowieństwa przeprowadzoną przez kardynała Cisnerosa oraz ze zwycięską kampanią Gonzalo Fernandéza de Cordoby na bitewnych polach Italii. Będąc osobą religijną, broniła Indian przed zakusami obrócenia ich w niewolników, ale miała też swój udział w powstaniu i funkcjonowaniu Świętej Inkwizycji. W zamian za zasługi dla Kościoła papież nadał Izabeli i Ferdynandowi tytuł Królów Katolickich.

Manuel Fernández Álvarez, znakomity historyk hiszpańskiego Odrodzenia, przedstawia postać władczyni zgodnie z duchem tamtej epoki, uwypuklając osobiste przymioty i przeżycia swojej bohaterki: tryumfy wielkiej królowej, szczęście i gorycz małżonki, wreszcie udrękę doświadczonej przez los matki.