Nie czytam tej ksiazki, slucham jej. Z mieszanymi uczuciami. Jestem starsza niz bohaterka ksiazki, pracuje zawodowo i nie mam takich problemow jak Katie Brown. Na szczescie. Nie mam ochoty zastanawiac sie nad swoja dola. To ja jestem kowalem swojego losu, jezeli cos powinno sie zmienic, to staram sie to zmienic. Ksiazki nie powinny czytac kobiety w stanach depresyjnych, ktore uwazaja, ze zycie sie z nimi nie obchodzi dobrze. Ktore byc moze maja po prostu zbyt duzo czasu na zastanawianie sie nad wlasna osoba. Praca jest chyba najlepsza terapia.

Najbardziej moglam rozumiec Katie Brown w czasie jej wytezonej pracy. Byc moze to stan, ktory dobrze znam. Jej okresy bez zajec sa dla mnie pseudofilozofaniem, to nie dla mnie.
Ksiazka uchodzi za arcydzielo. Kto tak ocenia? Mezczyzni? Jezeli oni swoja wiedze o kobietach zdobywaja z takich wlasnie ksiazek, to nie dziwie sie, ze jestesmy dla nich istotami z innej planety.
Ta ksiazka jest najlepszym dzielem Doris Lessing? Hmm, chyba nie poznam jej innych pozycji.