Niezwykła to książka, jak niezwykły był jej Autor – filolog-iranista, dziennikarz, pisarz, tłumacz, elektronik-amator…

Utwór „Sotnie Łysego Iwanki” nosi podtytuł „powieść SF”, ponieważ jego akcja rozgrywa się w drugiej połowie XXIII stulecia po totalnej katastrofie wywołanej prawdopodobnie przypadkowym uruchomieniem potężnie rozbudowanych systemów okołoziemskich i księżycowych broni laserowych (…).

Odrodzone po około dwóch wiekach chaosu i głodu społeczeństwo jest zatem społeczeństwem rustykalnym, żyjącym zgodnie z naturą. (…) Niemniej jednak konflikty w tym nowym społeczeństwie nadal istnieją, ponieważ łatwiej jest zniszczyć cywilizację niż zmienić stereotypy zachowań ludzkich.

Głównym motywem przewodnim powieści jest zatem odwieczna walka dobra ze złem, lecz już w całkowicie odmiennych warunkach, ponieważ wciąż funkcjonujące autonomiczne systemy kontroli orbitalnej nie pozwalają na odtworzenie cywilizacji technicznej, cywilizacji wielkich miast. Na Ziemi zapanował swego rodzaju neofeudalizm rustykalny i podczas gdy większość społeczeństw pragnie żyć w spokoju i sprawiedliwości, to inne wciąż i wciąż podejmują próby utworzenia totalitarnych imperiów, chociaż w skarlałej już formie, od czego jednak nieszczęście wcale nie jest mniejsze.

Konsekwentnie przestrzegając zasady rustykalności społeczeństw Autor konstruuje zadziwiająco spójny świat – zarówno w sferze materialnej, jak i duchowej, a także językowej. CO więcej, powieść ma wyraźne odniesienia do uwarunkowań stosunków polsko-ukraińskich – i to nie tylko historycznych, ale również obecnych, kiedy znów występuje wspólne zagrożenie.