Jest rok 1530. Na dworze królowej Bony wre wielka polityka, a tuż obok niej toczy się zwyczajne życie. Królewskie dwórki, jak przystało na przedstawicielki epoki renesansu, znają języki, śpiewają, grają, piszą wiersze i malują. Są odważne, szczere i bezpośrednie, bystre i pomysłowe, wierne i lojalne w przyjaźni. Co więcej – owe pannice, zamiast ze spuszczonymi oczami i buzią w ciup czekać, co inni o ich losie postanowią, biorą go w swoje ręce. Zajmują się – poza dworskimi obowiązkami – chronieniem najstarszej córki króla Zygmunta I Jagiellończyka przed niechcianym zamążpójściem. Knują spiski, snują intrygi, alchemików i czarowników na pomoc wzywają, by koronowanych i utytułowanych zalotników wystraszyć lub zniechęcić, bo królewna, jak to w bajkach bywa, kocha zwykłego dworzanina. Słowem „stoją na straży miłości”. Romansów zresztą jest w tej książce nie mniej niż intryg, co sprawia, że czyta się ją jednym tchem, poznając przy okazji wiele barwnych i znaczących postaci złotego wieku polskiej historii.