Zazwyczaj nie piszę recenzji przeczytanych książek, ale ta mnie urzekła…
To niezwykle poruszająca opowieść o tym, jak w jednej chwili idylla może zamienić się w koszmar. O przyjaźni, która jest ukrytą formą zawiści. O miłości, która udaje przyjaźń…
Opowieść o dziewczynie, która wyobrażała sobie, że wejdzie w dorosłość lekkim krokiem, przy dźwiękach fortepianu i przy wsparciu najbliższych, a tymczasem rzeczywistość wtłacza ją w tę dorosłość jednym, brutalnym ciosem.
Czy subtelna, utalentowana plastycznie i muzycznie, lecz wychowana pod kloszem Ania poradzi sobie z traumą, nieustannymi problemami i samotnością?
Autorka opowiada nam o tym w niezwykle sugestywny sposób… Nawet jeśli temat powieści by mnie nie zainteresował, i tak bym ją przeczytała ze względu na pióro i warsztat Elżbiety Sidorowicz.
Dzięki niej mogłam utożsamić się z bohaterką i wraz z nią przeżywać wszystkie emocje, związane z jej przeżyciami i jej twórczością…
I to jest osobna, dodatkowa zaleta tej książki. Nigdzie indziej nie widziałam tak fascynujących opisów procesu twórczego. Przeciętny człowiek nie ma pojęcia, co się dzieje w głowie artysty. Tutaj, gdy czytamy o tym jak Ania rzeźbi czy maluje, otwiera się przed nami nowy, cudowny świat sztuki, widziany oczami twórcy a nie odbiorcy…
Aż ma się ochotę złapać za dłuto czy pędzel i spróbować samemu!!!