Bohater najnowszej powieści J.M. Coetzee’ego jest człowiekiem niepełnym, obciążonym wadą. Prowadzi życie skromne, na uboczu, życie prowincjonalne. Jest pisarzem, który senne rozmyślania nad gramatyką zastępuje harówką w palącym afrykańskim słońcu. Synem, który nieudolnie opiekuje się coraz bardziej zniedołężniałym ojcem. Jest wreszcie mężczyzną, który nie potrafi zdobyć miłości kobiety.

J.M. Coetzee nie ukrywa tożsamości bohatera. To on sam. Poznajemy go przez jego własny dziennik i wywiady zainteresowanego pisarzem dziennikarza. Mówi o sobie słowami innych, nie ukrywając, że w konfrontacji z pamięcią i wspomnieniami przepytywanych osób, on sam nie wypadnie najlepiej. Portret pisarza powstaje ze wspomnień kobiet z nim związanych. Jego kolejnych miłości. Pierwszych, młodzieńczych, dojrzałych, pełnych nie do końca ujawnionej pasji i tych nigdy niezrealizowanych. To ich słowa, wspomnienia ujawniają prawdę o największej wadzie, czy może raczej ułomności pisarza. O jego niemożności zaangażowania się, poddania uczuciom. Bohater pragnie kontaktu ze światem, ale jednocześnie nie jest w stanie przebić się przez barierę introwertycznych emocji. To ułomność dotkliwa, nawet wstydliwa, która wpływa na całe jego życie.

Z dziennika pisarza przebija poruszające poczucie osamotnienia, wyobcowania, niemożności zaopiekowania się osobami, które kocha, a którym nie jest w stanie tego okazać. Z tej perspektywy pisarstwo zdaje się jedyną, jakkolwiek bolesną, drogą kontaktu ze światem.

„Lato” to kolejna autobiograficzna powieść J.M. Coetzee’ego po „Młodości” i „Chłopięcych latach”. Precyzyjnie skrojona, poruszająca autentycznością i bez pośpiechu opowiedziana historia. Wybitna powieść Noblisty.